Marcin Pągowski cytaty

Marcin Pągowski – polski pisarz fantasy.

Z wykształcenia archeolog i informatyk. Obecnie mieszka i pracuje w Londynie.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych założył i współredagował fanzin poświęcony fantastyce "de profundis". Zadebiutował w roku 2008 w magazynie "Science Fiction, Fantasy i Horror" opowiadaniem Córa lodowych pustkowi, następnie publikował w "Nowej Fantastyce" artykuł o tym jak w dawnych czasach zabezpieczano się przed wampirami. Działa w ruchu rekonstrukcji historycznej XVII wieku. Wikipedia

✵ 5. Wrzesień 1978

Marcin Pągowski: 16 Cytatów 0 Polubień

Marcin Pągowski słynne cytaty

„Słynna księga okryta narastającymi przez lata legendami? – Viebeke uśmiechnęła się, mrużąc oczy w kaskadach słonecznych promieni. – Takie dzieła często istnieją tylko w wyobraźni poszukiwaczy i kolekcjonerów zwiedzionych przez błędy w tłumaczeniach, przeinaczenia w cytowaniach, czy wreszcie, banalnie, leniwi autorzy nigdy ich nie napisali, lubili jednak chwalić się zawartą w nich głębią i nieosiągalnymi dla innych wyżynami intelektu.”

Marcin Pągowski

o słynnych księgach, które nigdy nie powstały.
Zima mej duszy, Cena ułudy

„Działam w służbie Boga, tedy wszystko, co czynię, jemu się podoba.”

Marcin Pągowski

Hedaard o byciu inkwizytorem.
Zima mej duszy, Cena ułudy

„Kiedy dostrzeżesz granice pomiędzy wiarą, a tym, czym karmią cię jej urzędnicy, kiedy zauważysz, że bogowie, podobnie jak ich kapłani, to banda egocentrycznych kreatur, tak naprawdę niewiele różniąca się od zwykłych ludzi, śmiesznie zresztą od nich zależna, choć w pysze przydająca sobie miano wszechmocnych – wtedy zaczynasz inaczej patrzeć na świat.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Cena ułudy

„Nie zrozum mnie źle, kocham ojca, ale mam wolną wolę, ot co.
– Wolna wola kończy się tam, gdzie zaczyna pas w ojcowskiej dłoni…”

Marcin Pągowski

Maja w rozmowie z Hedaardem.
Zima mej duszy, Cena ułudy

„Nie tak sobie wyobrażałam słynnego Hedaarda z Aumalle – rzuciła po chwili, odzyskawszy rezon. – Myślałam, żeś wyższy, panie, znacznie wyższy… I szerszy w barach.
– Moja legenda widać nie jest wyjątkiem – odparł spokojnie z niegasnącym uśmieszkiem – jest mocno przesadzona, jak każda inna.”

Marcin Pągowski

Antoinette w rozmowie z Hedaardem.
Zima mej duszy, Zima mej duszy

„Ja bym go za to znienawidziła – powiedziała głośno. – A ty? – zapytała swoje oblicze w zwierciadle. Kiwnęła głową.”

Marcin Pągowski

Ty też, jak widzę.
Küka planując zabójstwo Andreasa.
Zima mej duszy, Zima mej duszy

Marcin Pągowski cytaty

„Niby wystrzelona z katapulty wypadła na dziedziniec z fontanną i przechyliwszy się przez mur zwymiotowała na pokrytą szronem ziemię. Łzy ciurkiem popłynęły po jej twarzy w rytm kolejnych spazmów, aż oddała cały, drogi posiłek, zapity jeszcze droższym winem i nie miała już czym wymiotować.(…)
Bury kocur stał obok poruszając nozdrzami i spoglądając na nią ze współczuciem. Może nie rozumiał większości zachowań ludzi, ich gorączkowego biegania tam i z powrotem, bezsensownego hałasowania, ale tę dolegliwość pojmował doskonale. I współczuł Küce całym swoim kocim sercem.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Zima mej duszy

O ludziach , O zachowaniu , O łzach , Serce

„Wkrótce przybył posłaniec Quinctiusa z zapytaniem, czy też może książę Beppolen zmierza do Nisideri, by pokłonić się wraz ze swymi dostojnikami przed imperatorem? Został odprawiony z odpowiedzią, iż to jedynie majordom diuka wraz z przybocznymi czyni objazd po ziemiach książęcych lenników i że, owszem, zamierza przy tym odwiedzić Nisideri.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Audovera

„Swoją drogą, szynkarzu, powiedzcie mi, jak to jest? Mówicie, że zło tam drzemie, a nie przeszkadza wam to handlować ich miodem, ba, zachwalać jako najlepszy? (…)
– Wszystko to są dary od Pana – odparł Giovanni spiesznie – a jako takich, jak wiadomo, zły skalać nie może. Czyż to nie Lukrecjasza z Uroku, świątobliwego mnicha, Pan natchnął, że ten po raz pierwszy miód wysycił? Zaiste ku chwale bożej to uczynił i za boskim życzeniem!”

Marcin Pągowski

Hedaard w rozmowie z karczmarzem z Lutnej.
Zima mej duszy, Cena ułudy

O złu

„Nigdzie nie zamierzałem się ruszać, droga memu sercu przyjaciółko. – Hedaard wyszczerzył zęby w nieładnym uśmiechu. – Lubię zwyczajnie grać w otwarte karty i niezmiernie mnie ciekawiła czekająca w razie odmowy alternatywa.
– No to teraz już ją znasz – prychnęła Antoinette. – Wierz mi, to nic osobistego.
– Taaaaak. Nigdy nie jest to nic osobistego. Zwykle jest to siła wyższa, albo racja stanu, najczęściej zaś strach o własną rzyć i pospolite skurwysyństwo.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Zima mej duszy

O strachu , O uśmiechu , O sile , Serce

„Hedaard w nabożeństwie nie wziął udziału. Za nic miał, co pomyślą sobie o nim mieszkańcy wsi. W końcu inkwizytor nie miał być pobożny, a pilnować pobożności u innych. I tak też czynił.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Cena ułudy

„W kupie siła! Na kasztel! (…)
– W kupie smród takoż – rzekł Hedaard spokojnie.”

Marcin Pągowski

Hedaard do rozsierdzonego tłumu.
Zima mej duszy, Cena ułudy

O sile

„Spojrzenie błękitnych oczu zdawało się dziewczynę przewiercać do głębin duszy. Wiele osób uprzedzało ją, że Hedaard ma oczy nawiedzonego lub szaleńca. Niektórzy twierdzili, że z pewnością zaprzedał duszę diabłu, który co rusz spoziera na świat przez jego źrenice.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Audovera

O świecie , O duszy

„Hedaard także jadł i pił. Śniadał w alkierzu w towarzystwie Lamprechta, Benedykta i brzuchatego kupca imieniem Myślimir, właściciela basowego głosu. Nastrój panował przy stole nadtrumienny. Hedaard jadł w milczeniu zrazy z grzybami i kapustą, tęgo zapijając piwem, Benedykt i Myślimir tylko zapijali, Lamprecht zaś prowadził monolog, ledwie co tknąwszy stojący przed nim puchar.”

Marcin Pągowski

Zima mej duszy, Zima mej duszy

O nastroju

„Nie tak sobie wyobrażałam słynnego Hedaarda z Aumalle – rzuciła po chwili, odzyskawszy rezon.”

Marcin Pągowski

Myślałam, żeś wyższy, panie, znacznie wyższy... I szerszy w barach.
– Moja legenda widać nie jest wyjątkiem – odparł spokojnie z niegasnącym uśmieszkiem – jest mocno przesadzona, jak każda inna.
Antoinette w rozmowie z Hedaardem.
Zima mej duszy, Zima mej duszy

„Słynna księga okryta narastającymi przez lata legendami? – Viebeke uśmiechnęła się, mrużąc oczy w kaskadach słonecznych promieni.”

Marcin Pągowski

Takie dzieła często istnieją tylko w wyobraźni poszukiwaczy i kolekcjonerów zwiedzionych przez błędy w tłumaczeniach, przeinaczenia w cytowaniach, czy wreszcie, banalnie, leniwi autorzy nigdy ich nie napisali, lubili jednak chwalić się zawartą w nich głębią i nieosiągalnymi dla innych wyżynami intelektu.
o słynnych księgach, które nigdy nie powstały.
Zima mej duszy, Cena ułudy