Maciej Kozłowski: Grać

„Naprawdę trudno jest skonstruować precyzyjnie rolę drugoplanową czy epizod. Aktor grający główną rolę – jeśli porównamy go do lekkoatlety – biegnie na tysiąc metrów, a role drugoplanowe to bieg na setkę. Start, kilka sekund, koniec biegu. Nic się nie da poprawić, nadgonić, wydłużyć. Trzeba być bardzo skoncentrowanym i bardzo precyzyjnym. Poza tym przyjemnie jest patrzeć z drugiego planu, jak koledzy kładą główne role.”

Maciej Kozłowski

Źródło: Mijają dwa lata od śmierci Macieja Kozłowskiego, teletydzien.pl, 11 maja 2012 http://www.teletydzien.pl/gwiazdy/news-mijaja-dwa-lata-od-smierci-macieja-kozlowskiego,nId,604884

O śmierci

„Na ten turniej przyszedł pan Głowacki, trener Boruty Zgierz i zapytał po meczu, co robię. – No, tak sobie w piłkę gram. – A prócz tego? – A tak se chodzę. To on do mnie: – A może byś przyszedł do mnie do szkoły, do budowlanki. Umówił mnie z dyrektorem, poręczył za mnie. Tak zacząłem edukację. Najpierw w zawodówce. Zaliczyłem dwa lata w rok. Jako 17-latek zadebiutowałem w III lidze. Jak widać piłce w życiu wiele zawdzięczam.”

Maciej Kozłowski

Źródło: „Viva!” nr 8, 13 kwietnia 2004

„Znam paru sukinsynów pierwszej wody, którzy fantastycznie udają wrażliwość. Grają takich, by ludzie postrzegali ich jako osoby uduchowione. W rzeczywistości codzienne życie z nimi to koszmar. Gdy startowałem w tym zawodzie i poznawałem ich w sytuacjach prywatnych, myślałem nieraz: „Boże, co za leszcz, a w nim się pół Polski kocha!””

Maciej Kozłowski

Źródło: wywiad dla „Pani”

O życiu , O Bogu , O ludziach , O myślach

„Na pierwsze próby Merlina, którego teraz gramy w Narodowym, przychodziłem o kulach. Bałem się, czy uda mi się doprowadzić nogę do takiego stanu, by grać. A to ruchliwa sztuka. Trzeba biegać, skakać. Gram z nogą w stabilizatorze. Daję z siebie tyle, ile mogę. Podjąłem się roli, więc to oczywiste. To kwestia honoru.”

Maciej Kozłowski

Źródło: „Viva!” nr 8, 13 kwietnia 2004

O sztuce

„Płacą mi za to, więc gram, jak potrafię najlepiej. Jestem uczciwy w tym co robię. Jestem najemnikiem. I zgadzam się bądź nie pójść na wojnę, jaką jest wspólna praca nad jakimś projektem.”

Maciej Kozłowski

o graniu czarnych charakterów.

O charakterze

„Michał [Żebrowski] rzeczywiście się przyłożył i efekty, jakie osiągnął w tak krótkim czasie, można tylko podziwiać. W moim przypadku wystarczyła umiejętność jazdy konnej i posługiwania się mieczem, które już wcześniej posiadłem. Jednak przy okazji tych zdjęć omalże nie nabawiłem się ciężkiego urazu. Nosiłem szkła kontaktowe, które dawały efekt „wilczych oczu” i tak wyposażony wziąłem udział w scenie, gdzie przemawiam naprzeciwko ściany ognia. Myślę, że byłem pierwszym aktorem na świecie, który coś takiego testował. Gdy tak stałem, plastikowe soczewki pod wpływem temperatury zaczęły się kurczyć i przyklejać do oka! Kiedy więc wylądowałem na pogotowiu, pani doktor powiedziała: No, jeszcze 5 minut i mógłby pan grać już tylko Juranda ze Spychowa.”

Maciej Kozłowski

o pracy w filmie Wiedźmin.
Źródło: „Tele Tydzień” nr 7, 17 lutego 2005

O myślach , O czasie , O myśleniu

„Jest sporo prawdy w teorii, że ludzie dobrzy z natury świetnie grają łajdaków. Może dlatego, że mają dystans i zupełnie bezkarnie mogą sobie pozwolić na zło w czystej postaci – i jeszcze im za to płacą! Z drugiej strony zdarza się, że ci, którzy są obślizgłymi, złymi ludźmi, fantastycznie potrafią wykreować dobroć. Wiarygodnie!”

Maciej Kozłowski

Źródło: „Viva!” nr 8, 13 kwietnia 2004

O ludziach , O naturze , O złu

„Początek związku zawsze niesie straszne ryzyko, że może się nie udać. I jest to ryzyko obustronne. Bo przecież to spotkanie dwojga kompletnie sobie obcych ludzi. Dodatkowym nieszczęściem jest jeszcze to, że pochodzimy z zupełnie innych światów. Mężczyzna nigdy w życiu nie zrozumie kobiety, tych jej codziennych pytań, czy nie jest za gruba, czy ładnie wygląda, bo przecież on kocha ją taką, jaka jest. Ona nie pojmie, że on musi pójść z kolegami na piwo albo dwie noce grać w brydża. Intymny świat przypadłości Pana Boga, inny dla każdej płci.”

Maciej Kozłowski

Źródło: „Kurier Lubelski” nr 195, 24 sierpnia 2004

O kobietach , O Bogu , O nieszczęściu , O ludziach

„Na ten turniej przyszedł pan Głowacki, trener Boruty Zgierz i zapytał po meczu, co robię. – No, tak sobie w piłkę gram. – A prócz tego?”

Maciej Kozłowski

A tak se chodzę. To on do mnie: – A może byś przyszedł do mnie do szkoły, do budowlanki. Umówił mnie z dyrektorem, poręczył za mnie. Tak zacząłem edukację. Najpierw w zawodówce. Zaliczyłem dwa lata w rok. Jako 17-latek zadebiutowałem w III lidze. Jak widać piłce w życiu wiele zawdzięczam.
Źródło: „Viva!” nr 8, 13 kwietnia 2004

O piłce nożnej