Imre Kertész cytaty

strona 2

„Miłością przegranych jest nienawiść.”

„(…) dostałem za współlokatora chłopaka mniej więcej w moim wieku. Jakbym już widział tę żółtą twarz i duże, płonące oczy – ale tu żółte twarze i duże, płonące oczy mieli wszyscy. W pierwszych słowach zapytał, czy nie znalazłoby się dla niego trochę wody, a ja mu powiedziałem, że sam bym nie pogardził; zaraz potem: – A papierosy? – z tym też nie miał szczęścia, oczywiście. Zaproponował, że mógłby zapłacić chlebem, ale dałem mu do zrozumienia, że nie w tym rzecz, zwyczajnie nie mam; wtedy zamilkł na jakiś czas. Przypuszczam, że musiał mieć gorączkę, bo od jego rozdygotanego ciała bił nieustający żar, z którego przynajmniej miałem pożytek.”

„Ciasne więzienne mury nie stanowią żadnych granic dla skrzydeł naszej wyobraźni.”

„Przypadki nie istnieją, wszystko dzieje się dla mnie i przeze mnie, a kiedy już przejdę moją drogę, u jej kresu zrozumiem własne życie.”

„Mam obowiązki i mam zadania. Do moich zadań należy mieć obowiązki.”

„Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.”

„W świecie, w którym przyszło mi żyć, konsekwencje nie zawsze były wynikiem przyczyn, a przyczyny nie zawsze okazywały się właściwym punktem wyjścia: tak więc logika, w myśl której poprzez analizę skutków można dociec przyczyn, w tym świecie okazywała się błędna. Sądzę, że świat, w którym się znalazłem, w ogóle pozbawiony był logiki.”

„Dlaczego, synu – wykrzyknął i widziałem, że już traci cierpliwość – mówisz na wszystko „oczywiście”, i to zawsze wtedy, kiedy coś w ogóle nie jest oczywiste?! – Rzekłem: – W obozie koncentracyjnym jest oczywiste. – Tak, tak – on – tam tak, ale… – i utknął, zawahał się trochę – ale… przecież sam obóz koncentracyjny nie jest oczywisty!”

„(…) nigdy nie możemy rozpocząć nowego życia, zawsze musimy tylko ciągnąć stare.”

„Pcheł w żaden sposób nie mogłem wyłapać, były szybsze ode mnie – całkiem zrozumiałe, w końcu lepiej się odżywiały. Wszy mogłem łapać z łatwością, tyle że to nie miało sensu. Jeśli już byłem na nie bardzo zły, przesuwałem paznokciem wielkiego palca po naprężonym na plecach płótnie koszuli i dobrze słyszalna seria trzasków była miarą mojej zemsty, rozkoszowałem się ich zagładą, ale już po minucie mogłem to powtórzyć, choćby dokładnie w tym samym miejscu i znów z dokładnie tym samym rezultatem.”

„(…) nigdzie żaden ład życia, żadna wzorowość, powiedziałbym, moralność, nie jest tak ważna jak właśnie w niewoli…”

„Czytanie jest jak narkotyk, który przyjemnie stępia kontury rządzącego nami okrutnego życia.”

„(…) kiedy jest los, to nie ma wolności. (…) jeśli zaś jest wolność, nie ma losu, (…) to znaczy, wówczas my sami jesteśmy losem.”

„Przyszłość: to, czego nikt nie potrafi sobie wyobrazić (tak jak pogody), co jednak nadchodzi.”

„Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.”

„Każdy czyn, który popełniliśmy w tak zwanej rzeczywistości, musimy raz jeszcze popełnić w wyobraźni, by go osądzić.”

„Pojąłem, że także niewola ma swoje powszednie dni, więcej, prawdziwa niewola składa się właściwie z samych szarych dni powszednich.”

“Man is always a little at fault, that’s all.”

“He liked the style, that wry gallows humor armed with the semblance of omniscience; a most serviceable style it was, the dialect of the initiated, protecting them from their disillusionments, their fears, their well-concealed childish hopes.”

“Nothing upsets me as much as a shop window jammed full of objects; such windows literally depress, sadden, even demoralize me.”

“I had gotten into the habit of sleeping late because I had started to see that this was the only sensible way I could kill time.”

“Boredom. He takes it with him everywhere, like an angry shaggy terrier that he sets on others from time to time.”

“Cognitively we don’t know and will never discover what occasions the cause of our existence, we don’t know the purpose of our existence and we don’t know why we have to disappear from here once we have been placed here, I don’t know, why I have to live this fragmentary existence, which happened to be my lot, instead of a life that perhaps does exist somewhere. Why did I get this lot? This sex, this body, this awareness, this geographic setting, this fate, this language, this history, this rented room?”

“Nonexistence. The society of the nonexistent. In the street yesterday a nonexistent person trod on my foot with his nonexistent foot.”

“"No" — I could never be another person’s father, fate, god,
"No" — it should never happen to another child, what happened to me; my childhood. (Auschwitz).”

“"But there are times when being happy — just happy, nothing else — is simply vile."
"Why?" Jill inquired.
"Because," Enrique reasoned, "one cant be happy in a place where everybody is unhappy."”

“"Auschwitz cannot be explained." And yet, it doesn’t take a Wittgenstein to notice that the sentence is faulty even from the point of pure linguistic logic;”

“Writers sometimes cast themselves into the most profound depths of despair in order to master it and move on.”

“I took a stroll in the city. It was infernally hot. The usual evening hubbub around me. Lovers on the pavements, hurrying to cinemas and other places of amusement as if nothing had happened, nothing. Living their nonexistent lives. Or do they exit, and it’s me who doesn’t.”

“Failure alone remains as the one single accomplishable experience;”

“Good can be done in a life in which Evil is the life principle, but only at the cost of the doer’s sacrificing his life.”

“Let us call our man, the hero of this story, Kingbitter. We imagine a man, and a name to go with him. Or conversely, let us imagine the name, and the man to go with it.”

“I do what I have to do, although I don’t know why I have to.”

“At any rate I found myself writing because I had to write, although I didn’t know why.”

“I stayed alive therefore I am.”

“Of course, living is another way of killing oneself: its drawback is that it takes so horribly long.”

“You just sit here and tolerate it, the same way everything in this country is tolerated. Every deception, every lie, every bullet in the brains. Just as you are already tolerating bullets in the brains that will be implemented only after the bullet is put in your brains.”

“I read somewhere; while God still existed one sustained a dialogue with God, and now that He no longer exists one has to sustain a dialogue with other people, I guess, or, better still, with oneself, that is to say, one talks or mumbles to oneself.”

“The world is not our imagination but our nightmare, full of inconceivable surprises.”

“My body is foreign to me that body that sustains me and will, ultimately, kill me.”

“The sentence "Auschwitz cannot be explained" is faulty simply from a formal point of view, for anything that is has an explanation, even if by necessity a merely self-serving faulty, so so explanation.”

“On the other hand, what is really irrational and what truly cannot be explained is not evil but, contrarily, the good.”

“By way of that wretched sentence "Auschwitz cannot be explained" is the wretched author explaining that we should be silent concerning Auschwitz, that Auschwitz doesn’t exist, or, rather, that it didn’t, for the only facts that cannot be explained are those that don’t or didn’t exist.”

“There’s just one revolution that I can take seriously, and that’s a police revolution.”

“True, he had been living a lively interior life today: he had dreamed something, he had awoken with an erection, and while shaving he had been dogged by a feeling that today he needed to decide, though he could not see clearly what it was he needed to decide, besides which he was all too aware of his own inability to make any decisions.
Despite that, the thought did cross Kingbitter's mind that he ought to do something about finding a theater to do the play, the comedy (or tragedy?) "Liquidation."
He was now in the ninth year of considering that.
Indeed, Kingbitter was now in the ninth year of considering whether he was handling the literary estate with due diligence.”

“Everyone here makes a botch of his life. That's the local specialty, the genius loci. Anyone who doesn't botch up his life here simply has no talent.”