Gabriel García Márquez: Na czasie cytaty (strona 3)

„Żaden wariat nie jest wariatem, jeśli przyjmiemy jego racje. (…) Nigdy nie traci się wiary całkowicie (…) zawsze pozostają wątpliwości. (…) miłość jest uczuciem wbrew naturze, skazuje dwoje obcych sobie ludzi na nieszczęście i niezdrowe uzależnienie, tym ulotniejsze, im bardziej intensywne.”

„Nie ma nic trudniejszego od życia.”

„Mądrość przychodzi wtedy, kiedy nie jest już nam do niczego przydatna.”

„Co robiłbym bez grudniowych wiatrów, które jazgocząc wpadają przez rozbite szyby, jak mógłbym żyć bez zielonych błyskawic latarni morskiej, ja, który opuściłem mój płaskowyż mgieł, śmiertelnie chory na febrę wplątałem się w rozgardiasz wojny federalnej i niech pan nie myśli, że zrobiłem to z patriotyzmu, jak mówi encyklopedia, czy żądzy przygód, czy coś w tym rodzaju, bo gówno mnie obchodziły federalistyczne zasady, które niech Bóg ma w opiece w swym świętym królestwie, nie, mój kochany Wilsonie, zrobiłem to wszystko po to, by poznać morze.”

„Dobrych chrześcijan jest więcej niż sądzimy.”

„Miłości też można się nauczyć.”

„Niektórzy mówią mi, że ta cała historia jest moim wymysłem. Pytam ich wtedy: więc co robiłem przez te dziewięć dni na morzu?”

„Widzieć, że śpisz tak pewna i bezpieczna, wierny nurt opuszczenia, czysta linia, tak blisko moich ramion splątanych.”

„Miłość jest miłością o każdej porze i w każdym miejscu, ale im bliżej śmierci, tym bardziej jest intensywna.”

„Kto nie ma pamięci, ten niech ją sobie stworzy na papierze.”

„Gobeliny dziewic śpiących w gondolach rozczarowania.”

„Cokolwiek zrobisz, w tym roku albo za sto lat, i tak będziesz martwy na zawsze.”

„Usłyszałem bicie dzwonów w oddali, poczułem zapach duszy Delgadiny śpiącej na boku, usłyszałem krzyk na horyzoncie, płacz kogoś, kto może zmarł sto lat temu w alkowie. I wówczas zgasiłem światło w ostatnim tchnieniu, wplotłem swe palce w jej palce, by poprowadzić ją za rękę, i odliczyłem dwanaście uderzeń dwunastej w nocy i moich dwanaście ostatnich łez, dopóki nie zaczęły piać koguty, a po nich nie rozległy się dzwony chwały i petardy święta, które uczciły radość niebywałą, że cały i zdrowy przeżyłem swoje dziewięćdziesiąt lat.”

„Przedpiekle niechcianych i niekochanych.”

„Nienawiść i miłość są namiętnościami”

„Pamięć serca unicestwia złe wspomnienia, wyolbrzymiając dobre i dzięki temu mechanizmowi udaje nam się znosić ciężar przeszłości.”

„Istotne jest więc nie to, czy ty wierzysz, lecz czy Bóg nadal wierzy w ciebie.”

„Ostatecznie to właśnie jej, a nie jemu, łatwiej przyszło zapomnieć, straciła bowiem pamięć.”

„Jedynym określonym i ostatecznym wiekiem jest śmierć.”