Cytaty na temat specjalność (8 cytatów)

„Spekulowanie to taka polska specjalność…”

Henryk Baranowski (1943–2013) polski reżyser, scenarzysta i aktor

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 13 listopada 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wzwt.htm

„Wyluzujmy się, to jest tylko Polska! Tu nic nigdy nie będzie do końca udane. Ale na szczęście z tego samego powodu nic nie będzie do końca złe. To nasza specjalność!”

Juliusz Machulski (1955) polski reżyser filmowy

19. południk

O szczęściu

„Pojmował to dobrze, że każdy lekarz powinien obrać sobie jakąś specjalność; on miał specjalność wielkich panów. Wątpię bardzo, czyby się nawet poznał na tych głupich chorobach, na które ubodzy chorują i znając to do siebie, wzywany, nigdy do chudziny nie pojechał.”

Józef Ignacy Kraszewski (1812–1887) pisarz polski

Postać: doktor Mazzini
Kopciuszek

O chorobach

„Polska specjalność, czyli narzekanie na stan faktyczny, zwykle kończy się na narzekaniu. Nikt nie podejmuje kroków, by nieciekawy stan rzeczy uległ zmianie.”

Robert Gonera (1969) polski aktor

Źródło: „Interscenario to nie miejsce lansu”. Gonera specjalnie dla Stopklatki, Stopklatka, 21 października 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=70479

„Kłopoty to moja specjalność.”

Raymond Chandler (1888–1959) pisarz amerykański

„Dwa skoki to nie jest specjalność Roberta Matei.”

Włodzimierz Szaranowicz (1949) polski dziennikarz sportowy

o Robercie Matei.
Skoki narciarskie, Lahti 2003

„Jest pewien grzech przeciwko siódmemu przykazaniu, z którego Polacy zazwyczaj nie zdają sobie sprawy, chociaż bardzo ciężki. Najgorszą społecznie ze wszystkich kradzieży jest kradzież czasu, gdyż demoralizuje okradzionego. Jest to specjalność biurokracji względem obywateli, wybujała oczywiście najbardziej tam, gdzie biurokracja najbardziej się rozrosła, tj. w Polsce. Im więcej urzędów, tym więcej czasu się marnuje; im liczniejsi są w jakimś urzędzie urzędnicy, tym wymyślniejsze formy przybiera rabunek czasu.”

Feliks Koneczny (1862–1949) historyk polski, historiozof

O biurokracji
Źródło: Państwo i Prawo, Wydawnictwo WAM, Kraków 1997, s. 85.

O czasie

„Weszło w obyczaj, z duchem z zbrojnego powstania niezgodny, urzędowanie. Ledwo nie kto w Boga wierzył, chciał urzędować w Warszawie – urzędować koniecznie i świetnie. To trwało aż do ostatka. Familiami, prowincjami, grupami rzucano się tedy do urzędów, jakby naród dlatego tylko powstał, ażeby pewnym osobom i zbiorom osób w nagrodę dawnych zasług, nabytych reputacyj, przecierpianych pod moskiewskim uciskiem prześladowań do tego niewczesnego popisu otworzyć pole. Ten siedział lat parę w więzieniu – a więc zrobić go ministrem! Ów pod przeszłym rządem otrzymał niezasłużoną dymisję z rządu, z sejmu lub z rady obywatelskiej – a więc zrobić go przynajmniej zastępcą ministra! Innego wielki książę skrzywdził osobiście – a więc zrobić go zastępcą radcy stanu! Bez względu na szczególność fachu, na specjalność zatrudnienia, szlachta wprost od pługa chwytała podczas wojny posady główne (…).”

Maurycy Mochnacki książka Powstanie narodu polskiego w roku 1830 i 1831

o rządach powstańczej dyktatury generała Józefa Chłopickiego.
Źródło: Powstanie narodu polskiego w roku 1830 i 1831, Berlin-Poznań 1863, s. 12–13.

O Bogu , O wojnie