Cytaty na temat krawcowa (5 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Nie boję się aresztu, a u krawcowej zamówiłam już pasiak – garsonkę w biało-czerwone pasy.”

Danuta Hojarska (1960) polski rolnik i polityk

po odwołaniu z funkcji wiceprzewodniczącej sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka.
Źródło: „Wprost”.

O sprawiedliwości

„Obecność na scenie nigdy nie wiązała się dla mnie z kwestią „być albo nie być”, bo nie traktuję teatru jak świątyni, w której muszę wypełniać dziejową misję. Oczywiście, przejmuję się poziomem artystycznym swoich ról, chcę, żeby miały intensywność, jednak nie czuję konieczności udowadniania wszystkim, że tylko ja coś potrafię i nikt inny więcej. Nie zaliczam się też do grona aktorów, którzy cierpią, gdy telefon milczy. Bo wiem pan, ja aktorem zostałem przez przypadek. Mój tata był stolarzem, mama krawcową, a ja chciałem być nauczycielem.”

Wojciech Malajkat (1963) aktor polski

Źródło: Jacek Cieślak, Uwielbiam stan podwyższonego ryzyka, 24 marca 2011 http://www.rp.pl/artykul/9147,631802-Uwielbiam-stan--podwyzszonego-ryzyka.html

O cierpieniu , O nauczycielach

„Dziś na świecie jak i w Polsce celebrytami stają się jacyś fordanserzy, krawcowe, kucharki czy panie od ścierania kurzu. To potwornie zabawne! Charakterystyczne dla polskiej kultury masowej jest to, że w odróżnieniu od zagranicznych celebrytów u nas te osoby prawie zawsze się nienawidzi. Traktuje się ich jak takie zabawki, z których można się pośmiać, a potem rozjechać w internecie. Jest to o tyle uczciwy układ, że wszyscy ludzie, którzy się do tego pchają, mają pełną tego świadomość. Są tacy, którzy nieźle z tego żyją. Mnie jednak potwornie śmieszy to, jak wiele osób jest gotowych kompromitować się publicznie właściwie za darmo, jeszcze dostając za to cięgi. W takich Stanach robienie z siebie idioty w mediach jest z reguły dobre płatną pracą. Tutaj na ogół nie. Ale chętnych nie brakuje.”

Mikołaj Lizut (1973) polski dziennikarz

Źródło: Znany dziennikarz ostro o polskim show-biznesie: Ta wiocha udaje..., onet.pl 31 stycznia 2013 http://muzyka.onet.pl/publikacje/znany-dziennikarz-ostro-o-polskim-show-biznesie-ta,1,5408976,wiadomosc.html

O ludziach , O muzyce , O idiotach

„Ada Sari była niezwykła, zaczynając od stroju. Przed wyjazdem do filharmonii i Teatru Wielkiego, gdzie jej towarzyszyłem, krawcowa projektowała jej stroje, a szewc z tego samego materiału robił buciki, zwane prunelkami. Miała ich 40 czy 60 par. Proszę pana – do każdej sukni prunelki. Na głowę zarzucała czarną woalkę z czarnymi kropkami, nazywała je muchami. Do tego szal wenecki spięty na dwa lwy, które w oczach miały brylanty. Na szyi na złotym łańcuchu zawieszała aparat do patrzenia, bo nie używała okularów, była to soczewka oprawiona złotem z brylantem w uchwycie. Dobierała garnitur biżuterii, czyli jeden rodzaj kamienia: brylanty, szmaragdy albo perły. Ada Sari żyła jak w akwarium – sama nigdzie się nie poruszała. W Ministerstwie Kultury prowadzony był kalendarz jej wyjazdów i minister wysyłał samochód. Pamiętam, podczas przerwy w Teatrze Wielkim szliśmy przez hol, ja młodziutki, szczupły chłopiec, ona wielka gwiazda, trzymała mnie pod rękę, a po obydwu stronach wszyscy gięli się w ukłonach. Ada Sari kłaniała się uprzejmie, ja pytałem: „Kim jest ten pan?”, a ona uśmiechnięta odpowiadała: „Nie mam pojęcia”, i szliśmy dalej.(…) Ona nigdy nie była w sklepie. Uczennice żartowały: „Maestra, ile kosztuje jajko?”. A ona: „Pięć złotych.””

Bogusław Kaczyński (1942–2016) polski dziennikarz i krytyk muzyczny

A kosztowało 40 groszy. Jej się myliły waluty, bo ciągle była w innym kraju.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 29 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jmcal.htm

O samochodach , O gwiazdach

„Ada Sari była niezwykła, zaczynając od stroju. Przed wyjazdem do filharmonii i Teatru Wielkiego, gdzie jej towarzyszyłem, krawcowa projektowała jej stroje, a szewc z tego samego materiału robił buciki, zwane prunelkami. Miała ich 40 czy 60 par. Proszę pana – do każdej sukni prunelki. Na głowę zarzucała czarną woalkę z czarnymi kropkami, nazywała je muchami. Do tego szal wenecki spięty na dwa lwy, które w oczach miały brylanty. Na szyi na złotym łańcuchu zawieszała aparat do patrzenia, bo nie używała okularów, była to soczewka oprawiona złotem z brylantem w uchwycie. Dobierała garnitur biżuterii, czyli jeden rodzaj kamienia: brylanty, szmaragdy albo perły. Ada Sari żyła jak w akwarium – sama nigdzie się nie poruszała. W Ministerstwie Kultury prowadzony był kalendarz jej wyjazdów i minister wysyłał samochód. Pamiętam, podczas przerwy w Teatrze Wielkim szliśmy przez hol, ja młodziutki, szczupły chłopiec, ona wielka gwiazda, trzymała mnie pod rękę, a po obydwu stronach wszyscy gięli się w ukłonach. Ada Sari kłaniała się uprzejmie, ja pytałem: „Kim jest ten pan?”, a ona uśmiechnięta odpowiadała: „Nie mam pojęcia”, i szliśmy dalej.”

Ada Sari (1886–1968) śpiewaczka polska

Źródło: Dariusz Zaborek, Ja, Maria Callas, „Gazeta Wyborcza”, 29 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jmcal.htm

O samochodach , O gwiazdach