Cytaty na temat elegant (6 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Nasz nihilizm nie wynika z totalnego, bezmyślnego olewania wszystkich wartości, lecz jest skierowany przeciwko temu, co jest obecnie uznawane za obowiązujący model społeczny. Promowana jest dwulicowość, cynizm, pierdolona hipokryzja, a wszystko to ma być uświęcone i usprawiedliwione poczuciem spełnienia zawodowego, czyli jakąś karierką. Nienawidzimy stylu życia większości naszych rówieśników, tych wszystkich, którzy liżą dupę nowobogackiej elicie, elegantom o brudnych paznokciach, którzy w dodatku czują się lepsi od ciebie! Nasz nihilizm można uznać za bardzo banalny, stanowiący wyraz zwyczajnego dorastania do świata. Naczytaliśmy się w młodości książek o przyjaźni, miłości, odwadze, a teraz rzeczywistość wydaje nam się mała i świńska…”

Krzysztof Ostrowski (1976)

Źródło: Marcin Prokop, CKOD – ostatni wywiad Machiny, miastoplusa.pl http://web.archive.org/web/20050210134320/http://www.miastoplusa.pl/kp/pub/wywiad.jsp?id=8651

O przyjaźni , O książkach , O rzeczywostości

„Pierwotnie Mariolka miała być elegantką. Bluzka z żabotem, złota torebka, szpilki, trafiłem jednak na ten sweterek w paski.”

Igor Kwiatkowski (1978) polski artysta kabaretowy

o stylizacji na Mariolkę, postać ze skeczy kabaretowych.
Źródło: Anna Bugajska, Ewa Gassen-Piekarska, Najsłynniejsza blondynka RP, „To i Owo” nr 29, 16 lipca 2013, s. 10.

„Przebudziłeś się? Jesteś w europejskim kurorcie.
Wokół staruszkowie. Ubrani standardowo.
Młodzież przekornie – w wystrzępionych dżinsach.
Elegantka spaceruje w długiej sukni
Rozciętej pionowo od stopy po udo.
Na nosie dziewczyny złote kółeczko.
Piskliwy śmiech. Rozmowy po angielsku,
Niemiecku, rosyjsku. Inne słowa
Słowiańskie słychać od czasu do czasu.”

Bogusław Żurakowski (1939)

Źródło: Maskarada, „Dekada Literacka” 1995, nr 10 (112)

O młodzieży , O dziewczynach , O śmiechu , O czasie

„Bóg umiłował świat – a więc nie tylko ludzi, ale i pliszkę, odymioną pszczołę, jeża eleganta wprost spod igły.”

Jan Twardowski (1915–2006) poeta polski, duchowny katolicki

O Bogu , O ludziach , O świecie

„Krajowcy niby to myją się ciągle, niby się brzydzą wszystkiego, ale to chyba po swojemu, bo o ochędóstwie i o obrzydliwości nawet pojęcia nie mają. Może Ojciec nie zrozumie dobrze, co mówię o obrzydliwości i ochędóstwie, więc oto parę fakcików dla wyjaśnienia rzeczy: n. p. czarny elegant lub elegantka tłucze na głowie krokodyle (wszy) jeden drugiemu i tąż samą ręką, nie obtarłszy ją wcale, zaraz bierze owoce, mięso i t. p.; albo: pierze we wiadrze lub innem jakiem naczyniu koszulę i t. p., wyjmie tę bieliznę, zgarnie ręką mydliny z powierzchni i napije się tej wody tak, jakby to była najczystsza źródlana; albo nawóz ze stajni wynoszą nie widłami lub łopatą, ale gołą ręką, a myją się co chwila i chcą elegancko wyglądać.”

Jan Beyzym (1850–1912) polski misjonarz, jezuita, błogosławiony Kościoła katolickiego

Źródło: List IV

„Co się tyczy [paryskich] bulwarów, to w ogóle nie można po nich chodzić. Wszyscy zasuwają z burdelu do kliniki, a z kliniki z powrotem do burdelu. A dokoła jest tyle trypra, że ledwie można złapać dech. Kiedyś wypiłem trochę i poszedłem Polami Elizejskimi - a dokoła było tyle trypra, że ledwie powłóczyłem nogami. Zobaczyłem dwoje znajomych: on i ona, oboje jedzą kasztany, bardzo starzy oboje. Gdzieś ich już widziałem? W gazetach? Nie pamiętam, ale poznałem: Louis Aragon i Elsa Triolet. "Ciekawe - błysnęła mi myśl - skąd idą: z kliniki do burdelu czy z burdelu do kliniki?" I sam sobie przerwałem: "Wstydziłbyś się. Jesteś w Paryżu, a nie w Chrapuszowie. Zadaj im lepiej pytania o sprawy społeczne, o najbardziej palące sprawy."
Doganiam Louisa Aragona i zaczynam mówić, otwierając przed nim serce. Mówię, że jestem zdesperowany, ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że umieram od nadmiaru węwnętrznych sprzeczności, i dużo różnych takich. A on spogląda na mnie, salutuje mi jak stary weteran, bierze swą Elsę pod rękę i idzie dalej. Ja znów ich doganiam i zwracam się tym razem już nie do Louisa, lecz do Triolet. Mówię, że umieram na brak wrażeń, że gdy przestaję rozpaczać, ogarniają mnie wątpliwości, gdy tymczasem w chwilach rozpaczy w nic nie wątpiłem… A ona tymczasem, jak stara kurwa, poklepała mnie po policzku, wzięła pod rączkę swojego Aragona i poszła dalej.
Potem, rzecz jasna, dowiedziałem się z prasy, że to wcale nie byli oni, tylko Jean-Paul Sartre i Simone de Baeuvoir, ale jaka to teraz dla mnie różnica! Poszedłem do Notre-Dame i wynająłem tam mansardę. Mansarda, facjatka, oficyna, antresola, strych - ciągle to wszystko mylę i nie widzę różnicy. Krótko mówiąc, wynająłem miejsce, w którym można leżeć, pisać i palić fajkę. Wypaliłem dwanaście fajek i odesłałem do "Revue de Paris" mój esej pod francuskim tytułem "Szyk i blask - immer elegant". Esej na temat miłości.
A wiecie przecież, jak trudno jest we Francji pisać o miłości. Dlatego że wszystko, co dotyczy miłości, zostało już we Francji dawno napisane. Tam wiedzą o miłości wszystko, a u nas nic. Spróbujcie u nas komuś ze średnim wykształceniem pokazać twardy szankier i zapytać: "Jaki to szankier, twardy czy miękki!" - na pewno strzeli: "Jasne, że miękki." A jak zobaczy miękki, to już zupełnie straci orientację. A tam - nie. Tam mogą nie wiedzieć, ile kosztuje dziurawcówka, ale jeśli już szankier jest miękki, to będzie takim dla każdego i nikt go nie nazwie twardym…
Krótko mówiąc, "Revue de Paris" zwróciło mi esej pod pretekstem, że został napisany po rosyjsku, a francuski był tylko tytuł. Wypaliłem więc na antresoli jeszcze trzynaście fajek i stworzyłem nowy esej, również poświęcony miłości. Tym razem cały tekst od początku do końca był napisany po francusku, a rosyjski był jedynie tytuł: "Skurwysyństwo jako najwyższe i ostatnie stadium kurestwa." I posłałem tekst do "Revue de Paris".
[Znów mi go zwrócili. ] Styl, powiedzieli, znakomity, natomiast główna myśl - fałszywa. Być może, powiedzieli, da się to zastosować do warunków rosyjskich, ale nie francuskich. Skurwysyństwo, powiedzieli, wcale nie jest u nas stadium najwyższym i bynajmniej nie ostatnim. U was, Rosjan, powiedzieli, kurestwo, które osiągnie granice skurwysyństwa, zostanie przymusowo zlikwidowane i zastąpione przez programowy onanizm. Natomiast u nas, Francuzów, nie jest wprawdzie w przyszłości wykluczone organiczne zrastanie się pewnych elementów rosyjskiego onanizmu, potraktowanego bardziej swobodnie - z naszą ojczystą sodomią, będącą efektem transformacji skurwysyństwa za pośrednictwem kazirodztwa; jednakże owo zrastanie się nastąpi na gruncie naszego tradycyjnego kurestwa, mając charakter absolutnie permanentny.”

Wieniedikt Jerofiejew książka Moskwa-Pietuszki

Moscow to the End of the Line

O myślach , O myśleniu , O wrażeniach , O charakterze