Cytaty na temat dróżka (8 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Ja traktuje swoja dróżkę którą idę dosyć swobodnie i jeżeli pojawia się na niej fajne rozwidlenie to czasami skręcam, żeby sprawdzić co jest za rogiem. Więc nie mam poczucia determinacji, żeby do końca życia, do 90. roku żyć tylko w sferze filmu. Co się wydarzy tego nie wiem. Kto wie może za 5 lat będę siedziała na Bali i pisała książki dla dzieci albo będę znanym wytwórcą podkładek pod jakieś maszyny, które jeszcze nie istnieją. Nie wiem, zobaczymy.”

Joanna Brodzik (1973) polska aktorka

O dzieciach , O książkach

„Na małej stacji w wiosce Poronin,
Gdy pociąg stanął wśród zgrzytu szyn,
Wysiadł z wagonu ojciec, a po nim
Raźno wyskoczył na peron syn.

Wyszli na drogę. Wesoło idą.
Wartko, radośnie płynie im czas,
Gdy podziwiają wspaniały widok:
Góry i chmury, strumień i las.

Ożywczy strumyk chłodził im mile,
Przez kładkę przeszli na drugi brzeg.
Ojciec przystanął, pomyślał chwilę
Spojrzał na syna i tak mu rzekł:

„Tu, po tych dróżkach, dawno już temu
Za moich młodych dziecinnych lat
Chodził na spacer człowiek, któremu
Nową epokę zawdzięcza świat.

Wiesz, o kim mówię?” „Wiem, o Leninie.
Czy Lenin tutaj mieszkał, tu żył?”
„Tak, na tej ziemi, tu, w Poroninie
Przed żandarmami cara się krył.

Nim rewolucja wstrząsnęła światem,
Zanim się carski zawalił tron,
Lenin dwukrotnie mieszkał tu latem,
Tu swe zwycięstwa obmyślał on.

Tu przemyśliwał nad tym jak skruszyć
W ojczyźnie swojej ucisku rząd…
Tutaj przyjmował proletariuszy
I swe wskazania dawał im stąd”.”

Janusz Minkiewicz (1914–1981) pisarz polski, satyryk

Źródło: Lenin w Poroninie

O świecie , O czasie , O ojczyźnie

„Skoczył wietrzyk zamaszyście,
pookurzał mchy i liście.
Z bocznych dróżek, z polnych ścieżek
powymiatał brudny śnieżek.”

Jan Brzechwa (1898–1966) polski poeta

Źródło: Wiosenne porządki

„(…) muzyk, który próbuje sobie jakoś tam iść swoją dróżką, potrzebuje czegoś więcej niż zachwyt osobowością innego muzyka.”

Marek Piekarczyk (1951) polski wokalista heavymetalowy (TSA)

Źródło: Wojtek Wysocki, Marek Piekarczyk: „Kto kradnie muzykę?”, nuta.pl

O muzyce , O osobowości

„Przyznaję się, że kiedy byłem po raz pierwszy w Jerozolimie w roku 1969 i szedłem za krzyżem w sam Wielki Piątek w małej grupie pielgrzymiej śladem Via Dolorosa, wśród hałaśliwych, obojętnych muzułmańskich Palestyńczyków, myślałem pocieszając w duchu Pana Jezusa, że tam, w bliskiej memu sercu Kalwarii, o tej porze, nieprzeliczone rzesze idą za Nim w pochodzie zapłakane i rozmodlone dróżkami Jego Męki.”

Stanisław Nowak (1935) polski duchowny katolicki, arcybiskup

Źródło: Moja pielgrzymka do Kalwarii Zebrzydowskiej na 400-lecie jej istnienia, „Pielgrzym Kalwaryjski”, 16/2003, za: kalwaria.eu http://www.kalwaria.eu/wspomnienie-abpa-stanislawa-nowaka.html

O myślach , O wspomnieniach , O myśleniu , Serce

„Poczuł, że rozumie nudę tego życia, gdzie każda dróżka była improwizacją i gdzie znaczną część czasu poświęcało się na pilnowanie własnych kroków.”

William Golding (1911–1993) pisarz angielski, noblista

O czasie

„Nie dorosłem do swych lat…
Masz mnie za nic? – dobrześ zgadł
Jak tak można – pytam was -
Tyle lat marnować czas?
Nauczyłem w życiu się
Paru rzeczy – wszystkich źle
Ale moją dróżką idź
Gdy się już nie daje żyć
Wszystko prostsze, gdy się śpiewa i gra”

Stanisław Staszewski (1925–1973) polski poeta i bard

Źródło: Nie dorosłem do swych lat

O grach , O śpiewie , O czasie

„Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki;
Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki,
Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać,
Telimena musiała uciekać, otrząsać,
Na koniec na murawie siąść i owad łowić.
Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić.
Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył,
Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył… (…)
„A mnie tu mrówki gryzą”. „Gdzie?” „Koło kolana”.
Tadeusz ręką sięgnął – już mrówka złapana.
„Czy jeszcze?” „Pan się pyta a mrówki zuchwałe
Coraz to wyżej idą!” Za pończoszki białe
Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy,
Że jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy,
Tadeusz sięgnął wyżej, gdzie w cieniu ukryte
Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite.
Telimena syknąwszy padła na murawę.
Tadeusz porzuciwszy na mrówki obławę,
Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął,
Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął,
Ustami ust jej szukał – znalazłszy, w zapale
Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale.
Telimena na razie, śmiałością zdumiona,
Odepchnąć zaraz chciała młodzieńca ramiona,
Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało:
Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało,
Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy.
A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży,
Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała:
„Ach! jeszcze kto zobaczy””

Antoni Orłowski (1869–1921)

z cicha wyszeptała.
Źródło: Mrówki – Spotkanie się pana Tadeusza z Telimeną w Świątyni Dumania i zgoda ułatwiona za pośrednictwem mrówek

O nieszczęściu , O wodzie , O pomocy