
„Bo czyliż najnędzniejszy ze wszystkich, najlichszy kwiatuszek może się rozwinąć w lodowni?”
Ludzie bezdomni
Źródło: tom I, rozdz. Zwierzenia
Ludzie bezdomni – powieść młodopolska autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 roku w Zakopanem, po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. Powieść osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu oraz osobistego poświęcenia.
„Bo czyliż najnędzniejszy ze wszystkich, najlichszy kwiatuszek może się rozwinąć w lodowni?”
Ludzie bezdomni
Źródło: tom I, rozdz. Zwierzenia
„My, lekarze! My, sól ziemi, my, rozum, my ręka kojąca wszelką boleść…”
Ludzie bezdomni
Źródło: tom I, rozdz. Mrzonki
„Kto zmaga się ze światem, zginąć musi w czasie, by żyć w wieczności.”
Ludzie bezdomni
Źródło: tom II, rozdz. Gdzie oczy poniosą
„Człowiek – jest to rzecz święta, której krzywdzić nikomu nie wolno.”
Ludzie bezdomni
Źródło: tom II, rozdz. Pielgrzym