Cytaty z książki

Dzieje grzechu

„Człowiek mądry nie uważa śmierci za rzeczywistość godną myślenia. Przedmiotem myślenia filozoficznego może być tylko życie.”

Stefan Żeromski książka Dzieje grzechu

Dzieje grzechu
Źródło: tom I, rozdz. IV

„Chłopy polskie – to tchórze nad tchórzami.”

Stefan Żeromski książka Dzieje grzechu

Dzieje grzechu
Źródło: tom II, rozdz. III

„Kiedy mogę przyczynić się, żeby w człowieku dobro się objawiło, no to przyczyniam się. Mam chyba, do diaska, po temu prawo! Nie sprzeciwiam się dobru. Dobru – słyszysz? Bo to nieprawda, żebyśmy absolutnie nie wiedzieli, co jest dobro. My wiemy, że jest dobro. Wiemy, że stoi ono wyżej niż piękno.”

Stefan Żeromski książka Dzieje grzechu

Dzieje grzechu
Źródło: tom II, rozdz. XIX

„Jeszcze go kochasz?
– Nie mów do mnie… – odrzekła usuwając ręce i zakrywając nimi twarz.
– Niepodobna przepołowić duszy i niepodobna przepołowić ciała. Wy to jednak potraficie. Potraficie oddawać się jednemu, a innego kochać. Och, Boże!”

Stefan Żeromski książka Dzieje grzechu

dialog Ewy Pobratyńskiej ze Szczerbicem
Dzieje grzechu
Źródło: tom II, rozdz. VI

„Jak kwiat człowiek powstaje i skruszon bywa…”

Stefan Żeromski książka Dzieje grzechu

Dzieje grzechu
Źródło: tom II, rozdz. XXVIII

„Przyszła jej do głowy dziwna myśl, po co też taki „gad” żyje na świecie? (…) Gdyby mu powiedzieć: – Jaśniachu, Jaśniachu, kocham cię! – zastanowiłby się z pewnością, przede wszystkim, czy on ma prawo kochać się, a następnie, czy już wszyscy ludzie także kochają, a dopiero na końcu, czy mu to nie zaszkodzi na kaszel i system nerwowy.”

Stefan Żeromski książka Dzieje grzechu

Dzieje grzechu