„Jakże próżnym jest zasiadać do pisania, jeśli nie wstało się, by żyć.”

„Nadanie sensu życiu może doprowadzić do szaleństwa, ale życie bez sensu jest torturą niepokoju i próżnych pragnień, jest łodzią pragnącą morza i jednocześnie obawiającą się go.”

„Jakże jestem nikczemny, gdy otrzymując od życia złoto, tobie daję srebro i uważam się przy tym za wspaniałomyślnego.”

„Co dzień umierał po trochu, lecz jakże pragnął zatrzymać swoje cierpienie. Człowiek żyje dopóty, dopóki cierpi.”

„Praca nad scenariuszem w moim przypadku przebiega etapowo. Najpierw plączą mi się po głowie pojedyncze myśli: pomysły na postaci, czy sceny, które dopiero staram się ze sobą połączyć. Zasiadając do pisania, mam już w głowie ogólny zarys filmu, jak również pewne pomysły dotyczące obsady (…).”

„Piszę i piszę i co z tego
Pióro się wypisało
Słowo się wysłowiło
I nic.
Tyle czasu
Tyle papieru
Tyle życia
I nic
Ani naprawdę słów
Ani naprawdę życia
Ani naprawdę prawdy…”

„Jakże mam nie być wilkiem stepowym i obdartym pustelnikiem, skoro żyję w świecie, którego celów nie podzielam, którego radości są mi wszystkie – obce.”

„Codzienne, zwykłe rzeczy trzymają nas przy życiu. Jakże niezwykła jest zwyczajność. To narzędzie, które pomaga nam iść przez życie, matryca normalności.”

„Trzeba tak żyć, jakby nie było brudnej piany wytwarzanej przez zbiorowość ludzką. I pisać tak, żeby człowiek uwierzył, że tak można żyć”

„Jest to miejsce, gdzie rodząc się do życia jako człowiek, narodziłem się do życia w powołaniu do Bożej służby. W Prudniku dojrzewało we mnie i krystalizowało się to wezwanie, które później miało się stać treścią całęgo mojego dorosłego i jakże szczęśliwego życia.”