„mogło mnie wcale nie być
nie tu nie teraz nie pod taką postacią
w jakiej przypadkiem zjawiłam się i
nikt by tego nawet nie spostrzegł
nie zauważył że mnie nie ma że brak
i mnie i mojego słowa czy
na pewno nikt inny nie napisałby nigdy tych
wierszy które ja od niechcenia kreślę od lat”

„Takiej skali kryzysu nikt nie przewidział. Ani nikt nie opisał jego genezy, mechanizmu i konsekwencji. Nikt nie przewidział, kiedy on nastąpi. Czy na pewno nikt? Nikt – poza naszą formacją polityczną.”

„Staram się, aby słowa w moich wierszach odetchnęły. Może nie mają u mnie takiej frajdy, jak u innych poetów, ale przynajmniej nie czują się wykorzystywane.”

„Miał na wszystko oczy zamknięte, więc nikt nie spostrzegł, kiedy je któregoś dnia zamknął…”

„Nikt nie będzie mógł spalić moich wspomnień.”

„Żadnemu facetowi nie postawiłbym ultimatum typu: możemy być razem, ale nikt czy prawie nikt nie może o tym wiedzieć. Nie mam też dylematów: czy stracę fanów/fanki, czy nie. Albo mnie kupują takim, jakim jestem, albo nie.”

„Nikt nigdy dotąd nie namalował takiego krzesła!”

„Właśnie poznałam wspaniałego mężczyznę! Jest postacią fikcyjną, ale przecież nikt nie jest doskonały.”

„Demokracja: nikt nie jest tak mało ważny, by nie mógł innemu zaszkodzić.”

„Nikt mi nie chciał uwierzyć, że napisałam kompilator i nikt nie był nim zainteresowany. Powiedziano mi, że komputery potrafią tylko liczyć.”