„Oświecać trzeba nawet tych, którzy wolą siedzieć w ciemnościach.”

„Jestem nieśmiała, zawsze wolałam siedzieć w kącie.”

„Wolę jasne sytuacje, bez tych tam takich… Podobasz mi się, Andrzej.
– Więc po co my tu siedzimy?”

„Nie znoszę ciemności, w ciemności nawiedzają mnie widma.”

„Ciemności. Zabierz Mnie stąd. I Ciemność tak właśnie zrobiła.”

„Siedzimy na nich, siedzimy na nich, siedzimy na nich.”

„Czy boisz się ciemności?”

„Opowieść była jak ciemność, która eksploduje, ciemność, która zapada po wybuchu, a jej piękno było jak poświata tlących się węgielków dających tylko tyle światła, ile trzeba, aby się zorientować, jak nieprzeniknione ciemności panują wokoło.”

„Nie muszę wszędzie być, żeby wiedzieć, o co chodzi. Może jak ktoś przez rok siedzi za biurkiem w korporacji, to potem chce nurkować z butlą w głębinach albo skakać na bungee. Czasem wyobraźnia wystarcza. Wiem, jestem rarogiem, ale wolę siedzieć w kawiarni w jakimś kraju, którego język znam, i czytać lokalne gazety.”

„Wielki skok w ciemność.”