„Koszmar zbliżał się ku końcowi, lecz miałem wrażenie, że trwał całą wieczność.”

„W polityce zagranicznej wieczność trwa najwyżej dwa lata.”

„Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci.”

„Śpiewałam właśnie barokową arię z ozdobnikami i wypadło mi jedno słowo. Niestety, przez ten fakt wypadła mi też muzyka. W trakcie arii zastanawiałam się: Gdzie ja jestem? Nie miałam zielonego pojęcia, co śpiewam. Na poczekaniu wymyślałam koloratury. Dla mnie trwało to wieczność, choć dyrygent twierdził, że najwyżej dwa takty. Na scenie miałam wrażenie, że aria nie ma końca. W pewnym momencie klawesynista podegrał mi linię melodyczną i wskoczyłam w temat.”

„Miłość istnieje w każdej chwili swego trwania, wiecznie. To jedyne przelotne spojrzenie w wieczność, jakie jest nam dane.”

„To był koszmar. Ta panika, ci krzyczący ludzie: "Umieramy, toniemy, zrób coś, nasze życie jest w twoich rękach!" (…) Minęło siedem godzin, nim 425 osób otrzymało informację, że zbliża się ratunek.”

„Mam dwa pytania: jedno do pana premiera i z całą powagą proszę potraktować to pytanie. Panie premierze, mam wrażenie, i to nie tylko ja mam wrażenie w Polsce, że często pan stoi w rozkroku. Panie premierze. No właśnie chciałam zapytać pana premiera z całą powagą.”

„Gdy mąż zbliża się do żony, powinien mieć poczucie świętości, jakby szedł do świątyni. A gdy żona zbliża się do męża, powinna być przepełniona poczuciem świętości, czci, jak gdyby zbliżała się do boga. Kiedy kochankowie zbliżają się do siebie w czasie seksu, gdy uprawiają miłość, to naprawdę zbliżają się do świątyni. W ich zbliżeniu funkcjonuje świętość, działa twórcza siła istnienia.”

„Zaprosiliśmy pana, bo mamy podstawy przypuszczać, że zabiega pan o względy Agnieszki. Odnieśliśmy też wrażenie, że nie jest pan jej obojętny.
– Rzeczywiście, od jakiegoś czasu mamy się ku sobie – podjąłem tę oględną, zważywszy na okoliczności, konwencję. Z ich córką spotykałem się już od ponad roku i mieliśmy się ku sobie już w tylu różnych miejscach, na tyle sposobów i tak wiele razy, że faktycznie brak zabiegania i obojętność wydawały się mało prawdopodobne.”

„Żeby pisać, trzeba mieć w sobie wielkie elementarne prawdy i kierować swoje dzieło ku jednej z nich albo ku wszystkim naraz.”