„Jeszcze raz? Dla widowni? – W jego głosie nie słyszę gniewu. Brzmi głucho, co jest jeszcze gorsze. Chłopiec z chlebem już zaczął się ode mnie oddalać.
Chwytam jego rękę i ściskam ją mocno, przygotowując się na spotkanie z kamerami. Boję się chwili, w której będę musiała ją puścić.”

„Zbierają krągłe bulwy, jak jaja spod kwoki,
I rzucają je w wiadro lub ceber głęboki,
Co głucho brzmią jak bębny na odmarsz jesieni.”

„Nie boję się gdy, ciemno jest.
Ojciec za rękę prowadzi mnie.”

„Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?”

„Nie boję się innych ludzi, chorób ani śmierci, chociaż oczywiście odejście bliskiej osoby byłoby dla mnie traumatycznym przeżyciem. Tak naprawdę boję się chyba tylko Boga i tego, że kiedyś będę musiał rozliczyć się z nim za wszystkie swoje grzechy.”

„Głos sumienia też miewa fałszywe brzmienia.”

„Głos sumienia i głos honoru brzmią cichutko, gdy kiszki marsza grają.”

„Moja prywatność nikogo nie dotyczy i kamer do domu nigdy nie wprowadzę. To zostawiam chłopcom i dziewczynkom z Big Brothera.”

„Boją się ciszy,
Wtedy się własne serce słyszy.”

„Pannica, grasejując, odśpiewała słodko, aczkolwiek z chrypką w głosie, coś niezupełnie zrozumiałego, ale sądząc po twarzach kobiet na widowni, musiało to być coś nader nęcącego:
-Guerlain, Mitsuko, Narcisse Noir, Chanel numer pięć, suknie wieczorowe, suknie koktajlowe…”