„Dwoje ludzi się spotyka, co w tym dziwnego? Taksówkarz może się np. spotkać z fryzjerką, dlaczego więc ja miałbym się nie spotykać z dziewczyną, która zajmuje się śpiewaniem innej muzyki?”

„Chciałbym żyć w społeczeństwie, w którym artyści nie muszą zajmować się polityką, a fryzjerzy etyką.”

„Zresztą trudno mieć mi to za złe, przecież nie co dzień człowiek spotyka się z siłą nieczystą!
-Tego jeszcze brakowało – przytaknął Azazello. - Gdyby się spotykał co dzień, to by było za dobrze!”

„Nie, żadnych romansów. Muzyka jest moją dziewczyną. Taka jest prawda! Brzmi dziwnie, ale naprawdę tak jest. Nie mam czasu na zajmowanie się czymkolwiek innym poza muzyką i modą.”

„To dziwne, że czasami myśląc o sobie myślimy o kimś innym. O kimś, kto zajmuje w świecie tyle samo miejsca co my, a może nawet zajmuje nasze miejsce.”

„Przez kilka tygodni w roku żyję w utopii. Spotykam tam ludzi, którzy rozpoznają, że mam na sobie żakiet z Luelli, i rozumieją, dlaczego wkładam na głowę czapkę z fioletowych piór. Potem wracam do szkoły i żyję wśród rówieśników, którzy nic z tego nie rozumieją. Dziwne, ale w sumie mi to nie przeszkadza.”

„Nie spotykamy kobiety naszych marzeń, więc idziemy na kompromis i żenimy się z najmniej paskudną dziewczyną, jaką znamy.”

„Bo twój świat wyznaczają ludzie, których się spotyka, zdarzenia w których się uczestniczy i wspomnienia, które chce się mieć.”

„Dwoje niewidomych
spotkało się laskami
na ruchliwej ulicy”

„Miłość pojawia się, gdy mur runął i dwie energie spotkały się w jedności, złączyły. Miłość pojawia się, gdy ściany między dwojgiem ludzi runęły i ich istoty spotkały się, połączyły i stały jednym. Gdy do tego doświadczenia dochodzi między dwojgiem ludzi, nazywamy je miłością. Gdy do tego samego doświadczenia dochodzi między jednostką a całością, nazywam je boskością.”