„Melodramat, ckliwy sentymentalizm, wulgarny hedonizm, kult sex-appealu, pogoń za sensacją, lubowanie się w przedstawianiu czynów brutalnych lub okrutnych, trywialność fabuły, prymitywność psychologii, (…) tani optymizm, obowiązkowy „Happy end” większości filmów: wszystko to budziło i budzi dotąd niesmak w widzach bardziej subtelnych.”

„Muzyka budzi w sercu pragnienie dobrych czynów.”

„Beznamiętna szarzyzna mieszczańskiego realizmu, podobnie jak suche intelektualne podejście do sztuki – nie zadowala naszego widza, stęsknionego za teatrem, który w masach ludowych budziłby uczucia wielkie i trwałe zapładniające je do historycznych, twórczych czynów. Idei takiego teatru niektórzy spośród młodych pragniemy poświęcić swoją twórczość: aby budzić pasję rewolucyjną, szacunek wobec miłości, klasowe braterstwo, kult bohaterstwa i szlachetności, nienawiść wobec wyzysku.”

„Przy obecnych zarobkach, stać nas jedynie na tani optymizm.”

„Ta decyzja większości parlamentarnej budzi nasze ogromne zdziwienie”

„Mnie interesuje siatkówka, a nie pogoń za skandalami i sensacjami.”

„No niestety na dzień dzisiejszy w Polsce jest pogoń za sensacją. Pogoń nie za informacją, tylko za rzeczami, które są mini skandalem.”

„Szczęście jest wówczas pełne, gdy światło poranku budzi dwoje ludzi do dnia pełnego wspólnych czynów i rozmów.”

„Ludzka pogoń za sensacją bywa czasami wręcz niezdrowa.”

„A gdyby na billboardach, zamiast reklam,
pokazywali gwałt, przemoc, smak domów dziecka.
Budziłoby to niesmak? W ogóle byś się przejął.
Nie, skurwysynu, bo ważniejsze jest ego…”