„Bretońska to opowieść stara,
Którą wam prawić będę zaraz (…).
Tak dusza mu płonęła cała,
Aż go i w końcu pokochała.
Zasię poczęła go miłować
Nie tylko za miłosne słowa
I za oddane serce wszystko,
Lecz za to też, że był tak blisko.”

„Jeśli dla pięknej sztuki, którą duchy z nieba przynoszą i która pokocha naturę, kto się odda jej trudowi.”

„Miłosna zazdrość tkwi na dnie każdego serca.
Mężczyzna jest zazdrosny z chwilą, gdy zaczyna płonąc. Kobieta – jeszcze zanim pokocha.”

„Jeśli pracujecie ciężko i wkładacie w pracę serce i duszę (…) to wolno wam trochę kraść. Ale nie bądźcie bandytami.”

„Ważne jest chyba to, by w końcu pokochać siebie. Dopóki tego nie osiągniemy, niszczymy się sami i wszystkich wokół, bez względu na to, czy jesteśmy starzy, czy młodzi, wysocy czy niscy…”

„W aktorstwie mam tylko jedną zasadę, zawierz reżyserowi i oddaj mu serce i duszę.”

„Panie, nie usiłuję przenikać Twojej wysokości, ponieważ mojego umysłu wcale do niej nie przyrównuję. Ale pragnę dostrzec rąbek prawdy, w którą wierzę i którą miłuje moje serce.”

„Niech Pan mi je odda. Proszę je oddać. Oddajcie. Wam drukowane szkodzi.”

„Czy można oddać Bogu pół serca, czwartą część duszy, jedną setną swojego czasu?”

„U mnie jest blisko z serca do papieru.”