„Jakiś smutek się tu czuje,
chociaż jesień taka złota,
babie lato nić swą snuje,
ale w sercu jest tęsknota.
Co odeszło nie powróci,
co się stało, nie odstanie,
i dlatego tak nas smuci…
Przemijanie, przemijanie…”

„Jak powiedział pewien milicjant – smutek jest jak pochód – przemija.”

„To czemu wszyscy na świecie tak hucznie obchodzą nowy rok? – Żeby zagłuszyć smutek przemijania? (…) A może żeby jeszcze raz zacząć wszystko od nowa?”

„Liście, które jesienią spadają z drzew, chciałyby się wskazać jako przykład przemijania. Byłby to jednak zły przykład, ponieważ po kilku miesiącach drzewo wypuści nowe liście i nastanie wiosna, dokładnie taka jak była wcześniej.”

„Już lato odeszło i kwiaty przekwitły,
a jeszcze coś w polu się mieni,
To w polu i w lesie czerwienią się, spójrzcie
korale, korale jesieni.
Idzie lasem pani jesień,
jarzębinę w koszu niesie.
Daj korali nam troszeczkę,
nawleczemy na niteczkę.”

„Dokądkolwiek pójdzie, moje serce podąża za nim; czujemy jak jeden, chociaż jest nas dwóch.”

„Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie
Są treścią mojej duszy…”

„Wszystko minęło, lecz wyście przetrwały.
Takie same strzeliste, dumne i groźne,
jak w dniu owym, gdyście się wzniosły ponad poziom nizin (…)
stałyście się marzeniem, tęsknotą ludzi spragnionych modlitwy bezsłownej i słońca (…)
Tatry wy boże, niczyje…”

„To dlatego płynę z prądem […] od mężczyzny do mężczyzny, od miłości do miłości. Miłość jest cudowna, dopóki jest nowa. Kiedy jest nowa, ma moc […]. Nie chcę czekać, aż miłość ostygnie do momentu, kiedy czujesz, że trzeba odejść, ale nie potrafisz. Kiedy chcesz, żeby miłość rozkwitła na nowo, chociaż wiesz, że tak się nigdy nie stanie.”

„A ja lubię
Wszystkie cztery pory roku, bo
Każda z nich:
Wiosna, lato, jesień, zima –
Przypomina mi
Ciebie.”