„Któż z nas kocha, nie głupiejąc przy tym?”

„Chcesz wiedzieć, czy kocha? Otóż nie kocha. Gdyby kochała, nie zadawałbyś takich pytań.”

„Kiedy mi mówisz, że mnie kochasz, to rozumiem ten wyraz, ale nic więcej, wyraz ten nie budzi nic w mym sercu, nic we mnie nań nie odpowiada.”

„Któż może kochać i rozsądnym pozostać! Bojaźliwa jest miłość w młodzieńczym sercu.”

„Kochamy zawsze idiotycznie… bo bez powodu i celu, bez żadnych zasad, norm i reguł.”

„Nie kocham jeszcze, a już mi jest drogi;
Nie kocham jeszcze, a już drżę i płonę
I duszę pełną o niego mam trwogi
I myśli moje już tam, w jego progi
Lecą stęsknione…”

„Czemuż to kochamy dzieci? Otóż głównie dlatego, że tylko małe dziecko nie potrafi zwodzić nas i oszukiwać.”

„Kochane baby, ach! te baby
człek by je łyżkami jadł – bul, bul, bul, bul…
Tęgi chłop, co lekko w ręku łamie sztaby,
względem baby jest tak, jak dziecko, całkiem słaby.
Baby, ach! te baby, czym by bez nich był ten świat…
Co tu grać, co tu kryć, spróbuj bez baby żyć,
gdy ci uda się taka sztuka, toś jest chwat.”

„Któż byłby godzien kochania, gdyby miał je przypisać tylko swym zaletom, a nie czarodziejskiej i wyrozumiałej sile miłości?”

„Chciałam Cię tak szalenie rozkochać w sobie, jak sam się w Tobie kochałem, a wiedziałem, że zazdrość będzie mi najlepszym sprzymierzeńcem w osiągnięciu tego celu.”