„I cóż dalej, szary człowieku?”

„Cóż, człowiek pisze tak, jak może,
Obywatelu Redaktorze.”

„Cóż może człowiek wiedzieć o szczęściu poza tym, jak się to pisze?”

„Ale taki normalny, szary człowiek jak ja, musi upadać i wstawać, żeby to zrozumieć. Ja upadam, ale jeszcze wstaję.”

„Cóż z tego, że człowiek ma cały świat, kiedy straci duszę?”

„Najdalej zajdzie ten człowiek, który nie wie, gdzie idzie.”

„Cóż za dziwną zagadką jest człowiek!
– Ktoś nazwał go duszą zamkniętą w zwierzęciu.”

„Kiedy jest się z ukochanym człowiekiem, godziny zatrzymują się, rzeczywistość roztapia się we mgle, zmierzch nie jest szary, ale szafirowy, a ulice pachną sianem.”

„Cóż takiego może wyobrazić sobie człowiek, cóż oprócz tych wszystkich rzeczy, które w tym miejscu widzieli inni ludzie, rzeczy banalnych, złożonych z zamazanych i mdłych kształtów rzeczywistości.”

„Miłość jest najwyższym wymiarem człowieczeństwa. Jest więc szczytem, dalej już człowiek nie sięga. Dalej jest już tylko Bóg, sama Nieskończona Miłość…”