„Jakże miłe, wolne od męki i samotności myśli jest natychmiastowe rozpoznanie prawdziwej obecności niekwestionowanego ludzkiego piękna!”

„Oj, tak, proszę państwa, samotność jest koszmarem. Nie ma nic gorszego od samotności… No, może jedynie obecność drugiej osoby…”

„Ach, jakże okrutna jest samotność dla duszy trawionej wyrzutami sumienia!”

„Z wszystkich sztuk pięknych najpoufalej przemawia do ludzkiej duszy sztuka pisarska, albowiem można z nią obcować w samotności, bez świadków, bezsenną nocą, na łożu boleści.”

„Czego krzyczysz? Czy myślisz, że ja zażywam miłej kąpieli?”

„W Sejmie poznałem prawdziwą samotność polityka. Nie ma tam gry zespołowej, jak sobie wyobrażałem.”

„Nawet radość z obecności ukochanego mężczyzny najlepiej przeżywa się w samotności. Gdyby jego obecność trwała bezustannie, istniałaby właściwie jedynie poprzez swoje ustawiczne przemijanie. Zatrzymać ją można tylko w chwilach osamotnienia.”

„Pochwała samotności to najpiękniejsza balowa zabawa po północy.”

„Miał rację pewien Francuz zauważając: „Jakże słodka jest samotność!” Ale chciałbym mieć przyjaciela, któremu mógłbym to powiedzieć!”

„Prawdziwa samotność zaczyna się od chwili, kiedy człowiek nie może już dłużej znieść własnego towarzystwa.”