„Obudzili się oboje, kiedy słońce, wzniósłszy się ponad grzbiety górskie, zalało blaskiem przeciwległy brzeg rzeki. Rozżarzona czerwień wynurzyła się z porannej mgły i niczym ognista łuna rozgorzała nad lasami aż po horyzont.”

— Astrid Lindgren , książka Ronja, córka zbójnika

Ronja, córka zbójnika

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

słońce , blask , horyzont , las , obój , magazyn , łuna , czerwień , brzeg , wzniesienie

Astrid Lindgren Fotografia

Astrid Lindgren 10

szwedzka autorka literatury dziecięcej 1907–2002

Podobne cytaty

„Rozkleiłem się na tej planecie i wszystkie moje marzenia to raz jeszcze zobaczyć step i prawdziwy las, usiąść nad brzegiem rzeki… Jeśli cokolwiek zostało z tego.”

Wiktor Żwikiewicz (1950) polski pisarz science fiction

Wołanie na Mlecznej Drodze

„Widzę, najpierw muszę zobaczyć obraz. Jak chociażby te twoje zdjęcia: chmury, aż po horyzont, koloryt przedświtu, oczekiwanie na słońce, które za chwilę wynurzy się z Pacyfiku. I potem staram się do obrazu dopasować dźwięk. Czasami to się udaje, czasami nie.”

Kitarō (1953)

odpowiedź na pytanie „Twoja muzyka przypomina obrazy. Gdy ją malujesz, gdy stajesz przed czystym płótnem, to widzisz ją czy słyszysz?” z wywiadu dla Radiowej Trójki – Warszawa, 17 czerwca 1997.
Źródło: Piotr Kaczkowski, Przy mikrofonie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, ISBN 83-7052-806-6, s. 83.

„Słońce jest łowcą niedojrzałym,
w czerwień radości głowę stroi,
słońce indiańską jest dziewczyną
z plemienia Illinois.”

Vachel Lindsay (1879–1931) poeta amerykański

Źródło: Indiański letni dzień w prerii, „Życie Literackie” nr 38, 22 września 1957, s. 6 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14881, tłum. Bohdan Drozdowski

„Nad stalowym i wzburzonym morzem, pełnym oślepiających blasków, wstaje dzień. Niebo jest białe od mgły i gorąca, blaskiem martwym, lecz niemożliwym do wytrzymania, jakby słońce roztopiło się i rozlało pośród gęstych chmur.”

Albert Camus (1913–1960) francuski pisarz, noblista

Dzienniki z podróży

„Tu czy tam gasną gwiazdy – wszystko jedno. Do końca będę sobą, miał siebie, a jeżeli zacznie się wielki cień: las milczący przytuli rycerza, las milczący, ciszy wielki cień, słońce blaskiem o zbroję uderza, nie obudzi go cisza i noc, nikt nie dźwignie srebrnego puklerza, własnej duszy wykuła go moc.
Kto tak ginie, jakby w jedno z duszą zrośnięty. Kto tak trwa sam ponad wszystkim, ten już nie wie, co jest śmierć i życie. (…)
Póki trwam nie uchylę szyszaka. Świeci zbroja wśród ciszy jak szczyt górski, kiedy przegląda się w jeziorze. Gdziem jest rzeczywisty: tu czy tam. Tu i tam jest cisza. Nie rozumiem, jak można wierzyć w śmierć. Śmierci nie ma. Jestem wieczne ja.”

Stanisław Brzozowski (1878–1911) polski pisarz i filozof

Płomienie (1908)
Źródło: tom II; IX, Oblubieniec

„Jak wędrowne ptaki
swój rzucamy brzeg
rodzinny brzeg
Wśród opuszczonych miast
poranna wstaje mgła
i tylko żegna nas
zachodni wiatr”

Krzysztof Dzikowski (1938) polski satyryk i literat

Źródło: Jak wędrowne ptaki

„Słońce zachodzi za mój horyzont,
Czai się noc u drzwi,
Słowa bezmyślne rozum mi podbiją,
Stanę się jednym z nich.

Słońce zachodzi za mój horyzont,
Dalej nie widzę nic,
Armie głupoty skrzydła swe rozwiną,
Na szybach skona krzyk.”

Bogdan Olewicz (1946) polski autor tekstów piosenek i dziennikarz

Źródło: Składam broń z repertuaru zespołu Korba

„Niebo człowiek widzi, las może przepatrzeć, ale prawdziwej rzeki nigdy się nie przejrzy. Do prawdziwej rzeki zagląda się jedynie wędką.”

Ota Pavel książka Śmierć pięknych saren

Źródło: Epilog, Śmierć pięknych saren, PIW 1978, tłum. Andrzej Piotrowski, Józef Waczków, s. 183.

„I tu, tutaj właśnie zatrzymuje się światło,
choć pewnie brzeg rzeki gdzieś płonie pięknie i płonie
brzeg morza, którego nie widać,
ognia nie widać, który to morze wyrzuca na brzeg.”

Paweł Sarna (1977) polski poeta

I pewnie pająk
tu do nas się zakradł.
Źródło: Zasypia sieć

„Nigdy tam nie byłam. Ale dotknęłam
tego delikatnie pozłacanego piasku,
tej pijanej, oceanicznej roślinności.(…)
Zgaduję popołudnie, lasy na drugim brzegu,
szafranowy pierścień nad zielenią
nieomal pływającą i czarną,
rzeki bez mgły, wody z bezkresnymi
tajemnicami, błoto moich kroków,
zapach życia, patrzenie znów w słońce
jak w dostojnego i silnego boga (…).
Życie mieści się we wgłębieniu pomiędzy wydmami
i odchodzą rozpraszając się zmysły
ponieważ już tylko proszą o zapach: ten morski,
ten, który przysyłają nieruchomi bogowie głębin.
Nigdy tam nie byłam. Nigdy nie wrócę z tej Atlantydy.”

Aurora Luque (1962)

Źródło: Wydmy, „Dekada Literacka” 1997, nr 12 (136), tłum. Beata Mirek

Pokrewne tematy