„Najgłębszy smutek szczęścia, że wszystko przemija.”

„To czemu wszyscy na świecie tak hucznie obchodzą nowy rok? – Żeby zagłuszyć smutek przemijania? (…) A może żeby jeszcze raz zacząć wszystko od nowa?”

„Jakiś smutek się tu czuje,
chociaż jesień taka złota,
babie lato nić swą snuje,
ale w sercu jest tęsknota.
Co odeszło nie powróci,
co się stało, nie odstanie,
i dlatego tak nas smuci…
Przemijanie, przemijanie…”

„Są ludzie, którzy nie szukają szczęścia. Smutek jest ich prawdziwym domem. Czasami posądzam siebie, że zaadoptowałem smutek jako mój wewnętrzny dowód osobisty, jako najwygodniejsze rozwiązanie, by żyć stale w czarnej chmurze.”

„Ale – jak wiele lat później powiedziała Franny – „miły smutek” po prostu nie istnieje; smutek z definicji nie bywa miły.”

„Uważajcie na smutek. To wada.”

„Smutek szuka przyjaźni.”

„Nie ma nic bardziej samotnego niż smutek.”

„Siostrą rozkoszy jest smutek.”

„Smutek zawiniony to ten, który wynika z niemożności wytrzymania rzeczy i krzyży. Tych pierwszych ludzkich, drugich – nadprzyrodzonych. Smutek grzeszny to pragnienie uciechy, bogactw, pragnienie, które nie jest zaspokojone i was zasmuca, lub pragnienie, które po zaspokojeniu rodzi w was jeszcze większy smutek niż wcześniej, bowiem płacze w was sumienie. To jest smutek, który ja potępiam.”