„Czemże jest nazwa? To, co zowiem różą,
Pod inną nazwą równieby pachniało…”

„Poprzez niezliczone kalpy pustki nie było nazw. Od czasów Buddy w świecie istnieją nazwy. Ludzie tworzą wiedzę na podstawie zewnętrznych znaków. (…) To, co ma nazwę, jest ograniczone.(…)”

„Któregoś dnia zatrzymałem się na moment w maleńkiej miejscowości, której nazwy nawet nie pamiętam, i wstąpiłem do białego kościółka przy drodze. Wewnątrz pachniało chłodem, było ciemno i tak pusto, jak być powinno z mojego punktu wiary, z którego można rozmawiać z Bogiem tylko w cztery oczy.”

„Grającego na rogu nazywamy waltornistą, rezygnując z tworzenia odrębnej polskiej nazwy, bo jakże należałoby go nazwać: rogaczem?”

„Różo, różo, formalistko!
Różo, różo, bój się Boga!”

„Twoja róża miarą będzie różom innym,
twój słuch harmonii miarą, twoje myśli
miarą żaru, gwiazd miarą – twe czuwanie.”

„Nie mówię tego, aby się chwalić, ale pamiętam, że podarowałam bezdomnemu człowiekowi kurtkę i szalik. To było fantastyczne, bo mi powiedział „o rany, ktoś mi kupił coś nowego”. Był szczęśliwy, że to nie pachniało innym człowiekiem. Dla niego to miało swoją wartość.”

„[Abelard] używał (…) sformułowania nulla rosa est [łac. „nie ma róży”], by wskazać, że język może mówić albo o rzeczach, które przepadły, albo o rzeczach nieistniejących. (…) róża jest figurą symboliczną tak brzemienną w znaczenia, że nie ma już prawie żadnego: róża mistyczna i nie masz róży, która by nie zwiędła [wojna Dwóch Róż], róża jest różą [różokrzyżowcy], dziękuję za wspaniałe róże, świeżość i woń róż.”

„Jak Mały Książę Saint-Exupery’ego z początku jesteśmy oszołomieni, że nasza róża, centrum naszego świata, nie jest jedyną. Jesteśmy zdruzgotani wiadomością, że jest wiele innych, na wielu innych krzewach, w wielu innych światach. Ale to, co czyni naszą różę wyjątkową, to fakt że wzbogaca nas ona swoim pięknem i że poświęcamy się, dbając o nią.”

„Kobiety są jak róże: niby zupełnie do siebie podobne, a jednak zapach, forma i kolor każdej z nich jest trochę inny.”