„Zaprosił na kolację gość
Uroczą Michalinkę,
Bo nie mógł się napatrzeć dość
Na jej uroczą minkę.
Ze złością rzekła Miła: „Nie!
pan mnie masz za kokotę,
Ja w życiu nic nie cenię tak (…)
Ach tak, jak moją cnotę!”
Gdzie na nic wulkan wrzących czuć,
Tam puszczaj w ruch gotówkę,
Więc rzekł jej: „Fochy głupie rzuć,
Ja dam ci stufrankówkę!” (…)
Nazajutrz do Zmigrydra mknie
Z samego zaraz ranka,
Zakupi mnóstwo – to się wie,
Wysoki jest kurs franka.
Lecz ach, tu Miłę trafił szlag,
Iluzja prysła złota,
Bo stufrankówka była tak (…)
Prawdziwa… jak jej cnota!…”

Tematy

nie żyje , gość , gotówka , złoto , złość , czuć , wysoki , trafienie , bagaż , mienie , kurs , cnota , kolacja , zaprosić , puszcza , mnóstwo , miła