„(…) często ze mną do studia przychodziła moja mała wtedy córeczka – miała 4 czy 5 lat. Była bardzo grzecznym i posłusznym dzieckiem. I na pierwszym nagraniu po próbie, została pouczona przez panią reżyser i mnie, że gdy zapali się czerwone światełko przy ekranie – nagrywamy i wtedy nie wolno się kręcić na krześle, rozmawiać, wzdychać, ma być „cisza jak makiem zasiał, nie oddychać”. No i gramy. Ale nagle, coś mnie tknęło, odwracam się, patrzę, a tu moja Madzia, czerwona na buzi, łzy w oczach, naprawdę nie oddycha, żeby nie przeszkadzać.”

— Hanna Kinder-Kiss

Źródło: Wywiad, wrzesień 2005 http://www.dubbing.pl/wywiady/kinderkisshanna/

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

dzieci , studia , cisza , łzy , dziecko , nagranie , oko , czerwony , krzesło , grać , zostać , mienie , światełko , reżyser , buzia , oddychanie , mała , zapał , pani , nagrywanie , pouczenie

Hanna Kinder-Kiss 1

polska aktorka głosowa 1958

Podobne cytaty

„Najważniejsze to mieć własny sprzęt. Jeśli możesz przeznaczyć pięć tysięcy dolarów na nieduży komputer, który pozwoli ci nagrywać 24-bitowy dźwięk bardzo dobrej jakości, wtedy możesz nauczyć się programować i masz własne studio. Do tworzenia dochodzi niejednokrotnie właśnie w trakcie nagrywania, a także podczas gry. Drugą ważną sprawą jest wytrwałość i sposób wyrażania. Tego też trzeba się nauczyć. Często zdarza się, że spośród ludzi, którzy przychodzą do mnie, żeby zaprezentować swoje nagrania, najsilniejsze motywacje wykazują ci, którzy mieli najtrudniejsze dzieciństwo. A zatem moja końcowa rada brzmi: miej trudne dzieciństwo.”

Peter Gabriel (1950) brytyjski muzyk rockowy, wokalista i flecista

z wywiadu dla Radiowej Trójki – Londyn, 9 maja 2000.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 20.

„Wtem patrzę – jakaś młoda dziewczyna wozi przed sobą może dwuletnie dziecko w spacerówce. Nogi się ugięły pode mną. Poznałem spacerówkę mojej córeczki, która wraz z innymi rzeczami została zrabowana z mojego mieszkania. Spojrzałem na dziecko, małe niewinne dziecko, mimo to czułem nieprzepartą chęć uduszenia go. Tak, ty aryjskie dziecko, masz prawo jeździć nawet w zrabowanych spacerówkach. Moja Aluśka, ponieważ się urodziła z rodziców Żydów, nie tylko że nie miała prawa jeździć swoją spacerówką, ale w ogóle nie miała prawa żyć.”

Calek Perechodnik (1916–1944)

Spowiedź
Źródło: s. 129–130.

„Miałam cztery lata i mama zabrała mnie na Festiwal Moniuszkowski w Kudowie, na którym występowała. A ponieważ zawsze musiałam robić to, co ona, naśladowałam ją też przy rozśpiewywaniu się. Wtedy właśnie dyrektor Stefan Rachoń zapytał mamę: Kto tak z Panią śpiewa w pokoju hotelowym? – Moja córka – odparła. Dyrektor na to: – Jak to córka? To małe dziecko? Niemożliwe! I rzeczywiście, w nagrodę dostałam wtedy czekoladki i różę, a dyrektor chciał ze mną nagrać płytę z ariami operowymi. Ostatecznie projekt nie doszedł do skutku. Rodzice stwierdzili, że oszczędzą dziecku stresu. Dziś wiem, że to była słuszna decyzja.”

Aleksandra Kurzak (1977)

Źródło: Magdalena Talik, Iść za głosem, Kulturaonline, 22 grudnia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/izgl.htm

„Nie traktujemy naszego wspólnego grania jako „projektu”! Nagrywamy płyty, gramy koncerty i nie zamierzamy prędko odpuścić! Wychodząc na scenę czujemy się zespołem z krwi i kości! Co zaś tyczy nagrań to może gościnnie ktoś będzie przechodził koło studia, wpadnie na piwo i coś od siebie dorzuci podczas nagrań, jak było za pierwszym razem ale to wszystko. Tego się nie planuje, to wychodzi spontanicznie podczas pracy.”

Piotr Wtulich (1973)

Źródło: Wywiad, 21 stycznia 2009 http://www.rockz.pl/wywiady/246-wywiad-z-kayem-z-black-river

„Po nagraniu When I Was a Child zabrałem taśmę do domu. Po kolacji nastawiłem ją mojej pani, ot tak, żeby wiedziała, nad czym pracowałem. Gdy utwór się skończył, zaległa cisza. Nie wiedziałem, co powiedzieć. W wirze pracy w studiu, kiedy nagrywam partię gitary, a potem Robert nakłada głos, nie wszystko zauważam. Dopiero wtedy wieczorem w domu dotarło do mnie, że to wspaniały utwór.”

Jimmy Page (1944) brytyjski muzyk rockowy, gitarzysta

z wywiadu dla Radiowej Trójki – Zagrzeb, 17 lutego 1998.
Źródło: Piotr Kaczkowski, Przy mikrofonie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, ISBN 83-7052-806-6, s. 308.