„No więc cóż z tymi bombami? Czy to się powtórzy? Czy można spokojnie jechać dalej?”

„Jedziemy autostopem, jedziemy autostopem.
Cóż dla nas znaczy pociąg na spółkę z samolotem?
Gdzie szosy biała nić, tam, bracie, chce się żyć.
Czy naprzód jedziesz, czy z powrotem.”

„I cóż dalej, szary człowieku?”

„No cóż trzeba żyć z tymi dziwnymi zdarzeniami i faktami. My mamy tutaj swoją robotę.”

„Pamiętam, że jak wyprowadzano Żydów na śmierć, Kronenberg siedział spokojnie na krześle i z ołówkiem w ręku notował ilość kolejnych dziesiątek. Wtedy już przestał wierzyć w to, że jest Żydem; ani płacze, ani jęki Żydów nie znajdowały oddźwięku w jego skamieniałym sercu. Cóż on ma wspólnego z tymi Żydami? Nic a nic.”

„I jechali dalej, aż przybyli nad jezioro o wodach rozlanych szeroko i pięknie. A pośrodku samym onego jeziora zobaczył Artur ramię w biały atłas przyodziane, miecz cudnej roboty dzierżące. Potem zasię ujrzeli pannę, śmiele stąpającą po wód zwierciadle.
– Cóż to za panna tak czarowna?”

„(…) musiałem zdobyć się na wysiłek, by iść dalej krokiem spokojnym, który nie zgadzał się teraz z rytmem mego serca.”

„Bomba: produkt dobrych ludzi.”

„Pamiętniki są bombą atomową rencistów.”

„Koniec i bomba, a kto czytał ten trąba!”