„(…) tak w zamieszkach jak i powieściach najtrudniej wymyślić zakończenie.”

„Zaczynając powieść, nigdy się nie wie, co zdarzy się dalej, dokąd poprowadzą słowa, w którą stronę pójdą bohaterowie. To jest jak początek miłości: nigdy nie wiesz, jak się zakończy.”

„Leszczyński zmienił zakończenie powieści. W filmie Mattis świadomie popełnia samobójstwo. A ja wolałem, aby pozostawił sobie choć minimalną szansę wyjścia na brzeg. Prawdą jest jednak to, że nie czekałoby go tam nic innego prócz nowych zmartwień.”

„Nie myślę o scenariuszu jako o produkcie, który trzeba będzie sprzedać za dobrą cenę. Nie kalkuluję, że to czy tamto zakończenie będzie ciekawsze, bardziej cool. Zależy mi na perfekcyjnym opowiadaniu wymyślonej przeze mnie historii, nawet jeśli wypracowywanie narracji zajmuje mi kilka lat.”

„Pisarz poddaje się Bożej prawdzie i służy jej, na swój język przekładając wiedzę i wrażliwość Bożą. Bogu, który wie wszystko, mówi o wszystkim. Musi być prawdomówny i dokładny, bo Bóg go sprawdza, oraz zwięzły i zajmujący, aby Bóg się nie nudził, czytając powieść, której zakończenie już zna.”

„Przyjaźń może zakończyć się miłością, ale miłość nigdy nie może zakończyć się przyjaźnią.”

„Wielu ludziom interesującym się literaturą chodzi często po głowie pytanie, jak to możliwe, żeby dwóch autorów pisało wspólnie powieść. Odpowiedź jest prosta: powieści wspólnie napisać się nie da. Można ją wspólnie wymyślić, skonstruować fabułę i rozwiązania, wspólnie obmyślić szczegółowy szkic, synopsę. Ale napisać tekst musi jeden z partnerów: drugi może potem – i powinien – krytycznie go ocenić, to znaczy nie tylko poprawić ortografię, ale też zaproponować na przykład inne epizody, sformułowania, uzupełnienia i skreślenia.”

„Odkryłem, że w okresie początkowym nic powieści po słowach. Pisanie powieści to przedsięwzięcie kosmologiczne, jak to podjęte w Księdze Rodzaju.”

„Ukradłeś pan mojom powieść”

„W maju 1979 roku, podczas swoich wielkich teoriopoetyckich sporów, młodzi krasopisarze Zbigniew Loba i Tadeusz Żukowski zakładają się o wódkę, kto wymyśli najbardziej płaską metaforę świata.
Przyszły poeta Żukowski rzuca szybko: „flądra plaży”. I niedoszły poeta Loba nic już nie może wymyślić. Bardziej płaskiego, oczywiście.
Wkrótce potem Zbigniew Loba napisał jednak ciekawą, szkoda że niewydaną, powieść Wędrowałem w ciemności.
Kto wymyślił najbardziej płaską metaforę świata?
Założę się o wódkę, że między „flądrą plaży” a „wędrówką w ciemności” istnieje dziwne, wcale niemetaforyczne podobieństwo.”