„Godność teatru podnosi się i umacnia, gdy na jego deski zstępuje poezja. Ona zamienia przybytek sztuki, zwanej przez Voltaire’a „wzniosłem małpowaniem” (singerie sublime) w świątynię – przy jej ołtarzach odbywa się mistyczne zbratanie duszy ludzkiej z tajemnicami losu i piękna idealnego, które wznosi się ponad szarą pospolitość.”

„Pan Chopin czy to w mechanizmie sztuki fortepianowej, czy też w poezji muzycznej wzniósł się ponad wszystkich swoich współczesnych.”

„Miłość jest jedyną wolnością na świecie: podnosi ona duszę na takie wysokości, że nie mają na nią żadnego wpływu ani prawa ludzkie, ani zjawiska natury.”

„Poezja jest spowiedzią duszy, a nie wytworem ludzkiej myśli.”

„(…) jest taki rodzaj głupoty, wobec którego czuję się zupełnie bezsilny. Można bez trudu dotrzeć do ludzkiej duszy przez zbrodnię, poprzez najsmutniejsze występki, ale nie można się przedrzeć przez pospolitość.”

„W skokach narciarskich jest mistyczna tajemnica lotu.”

„Twoje ciało jest świątynią duszy. Twoja dusza jest świątynią Boga.”

„Wokół artystów sztuk pięknych tworzy się całą tę mistyczną otoczkę, która jest problematyczna, jeśli zestawi się ją z głównym komunikatem sztuki XXI wieku, że sztuką może być wszystko.”

„(…) swą atmosferą Metropolitan nie przypomina świątyni sztuki, niewiele jest teatrów, w których taką życzliwością otacza się artystów, zupełnie inaczej niż na przykład w La Scali.”

„Myślę, że poezja przyszłości, nawet w kontaminacji z innymi dziedzinami sztuki – na przykład teatrem, filmem czy plastyką – zachowa w głębinowej warstwie metafizyczny sens. Albo… w ogóle jej nie będzie. Poezja musi zachować swą tożsamość.”