„Tam w Europie są cuda! Cuda! (…) Tam są na przykład ruchome schody. To jest niesamowite, bo człowiek nie idzie, a idzie! Myśmy 45 lat mieli odwrotnie, bośmy stali, ale kroczyli.”

„Jak się człowiek na coś zaprogramuje, może dokonać cudów.”

„Jeżeli dziwny człowiek idzie po dziwnych schodach, to nie ma w tym nic dziwnego. Dziwne jest tylko wtedy, kiedy dziwny człowiek idzie po zwykłych schodach albo zwykły człowiek idzie po dziwnych schodach. Natomiast jeśli dziwny człowiek idzie po dziwnych schodach, to znaczy, że znajdujemy się w dziwnym świecie. A w dziwnym świecie dziwne są tylko rzeczy zwykłe”

„Najdalej zajdzie ten człowiek, który nie wie, gdzie idzie.”

„Kiedy człowiek przestaje się szamotać i idzie za przeznaczeniem, zamiast próbować zawładnąć swoim życiem, to okazuje się, że szczęście idzie za nim.”

„To jest droga. Bardzo długa droga. Człowiek idzie tą, drogą, idzie, idzie i nie widać końca tej wędrówki. Człowiek patrzy przed siebie i widzi tylko horyzont. Zaczarowany horyzont, nie można oczu od niego oderwać, horyzont nigdy nie znika. Więc drogą szedł człowiek w szarym ubraniu, w czarnym kapeluszu. Szedł, szedł, szedł i szedł. Od czasu do czasu ocierał białą chustką jeszcze bielszą twarz. Bardzo bladą twarz, podobną do twarzy pierrota. Duże buty człapały. Człowiek szedł, człap, człap, człap, co chwila podnosił głowę i patrzył w górę. Po niebie sunęły brunatne chmury, ani odrobiny słońca, ani skrawka błękitu. A człowiek, który kroczył drogą, tęsknił za błękitem.”

„Wierzę w cuda. Nie chodzi mi o te powszechne, jak cud życia, którego przykładem jest choćby mój synek, ssący matczyną pierś, czy zapierające dech w piersiach zjawiska naturalne, takie jak zachód słońca. Mówię o prawdziwych cudach: o przemienieniu wody w wino albo przywróceniu do życia umarłego.”

„Idzie globalizacja, tym bardziej pragniemy mieć coś regionalnego, naszego.”

„Po pierwsze w Łodzi potrzebna jest zmiana gospodarcza. Po drugie urzędnicy i władze powinni dawać przykład. Jeżeli idzie się do urzędu miasta, a urzędnik patrzy na mieszkańca jak na zło konieczne, to jak ten człowiek może się czuć? Ale gdy idzie do urzędnika, który ma świadomość, że mieszkaniec to jego pracodawca, bo z jego podatków jest utrzymywany, to chce wszystko dla niego zrobić z uśmiechem. Z takiego urzędu wychodzę z poczuciem, że jestem ważny.”

„Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.”