„Czyż prawda nie jest najpiękniejszym światłem?”

„Prawda świeci własnym światłem, i oświeca umysły nie pożarte przez płomienie ognisk.”

„Czyż mam umierać w kwiecie lat, ja, najpiękniejsza z lalek?!
– Czyż po to tak dbałam o siebie, by zginąć w czterech ścianach mego pokoju?!”

„Czyż nie piękniejsze kwiaty na łące
Niźli bukiety w kościołach?
Czyż nam nie milsze słońce gorące
Niźli żar świec na cokołach?”

„Piękna jest tylko prawda, i tylko ona jest godna miłości.”

„Prawda jest martwa, ale piękna, objawia się, ale zawsze jest nieuchwytna.”

„Czyż dla nas świeżość słów, uczucie młode
utracić – to nie tak, jak dla malarza – wzrok,
lub dla aktora – głos, swobodny krok,
albo dla pięknej kobiety – urodę?”

„Ale czyż jest co bardziej godnego politowania, niż biedny, ciasny umysł, trawiący najpiękniejsze swe dni i lata na ściskaniu w garści kilku marnych kawałków metalu? Cóż może być pięknego w obcinaniu aż do krwi potrzeb życiowych?”

„Aktorstwo to przygoda. Niepowtarzalna, czasem piękna. Fajny zawód, prawda? Można być lekarzem, dziennikarzem, geologiem, archeologiem, królową, zakonnicą i dziwką.”

„Czasem czyta się jaśniej w tym, który kłamie, niż w tym, który mówi prawdę. Prawda oślepia jak światło. Kłamstwo, przeciwnie, jest pięknym zmierzchem, przydaje wartości wszystkim przedmiotom.”