„(…) w życiu ludzi zamożnych naprawdę było coś niezdrowego. Mnóstwo rzeczy zbędnych. Nadmiar mebli i nadmiar pokoi, zbytnia delikatność uczuć, przesadne wrażenia.”

„Kocha się z nadmiaru siły, z nadmiaru energii.”

„Nadmiar smutku się śmieje. Nadmiar radości płacze.”

„Może mi napiszą na grobie: UMARŁ OD NADMIARU ŻYCIA.”

„(…) ludzie giną nie tylko z braku sił, ale także z ich nadmiaru.”

„Tylko wtedy kiedy dzielisz się tym, czego nie masz w nadmiarze, naprawdę dajesz, mówił.”

„Nic w nadmiarze.”

„Słowami stwarzamy rzeczywistość. Mam wrażenie, że zewsząd wylewa się nadmiar słów, które w konsekwencji tego nadmiaru tracą wagę. Niemalże instynktownie rodzi się w nas potrzeba stworzenia nowego języka, który mógłby ująć rzeczywistość na nowo.”

„Dlaczego nie smakuje mi czysta poezja? Dlaczego? Czyż nie dla tych samych przyczyn, dla których nie smakuje mi cukier w stanie czystym? Cukier nadaje się do osładzania kawy ale nie do tego aby go jeść łyżką z talerza, jak kaszkę. W poezji czystej, wierszowanej, nadmiar męczy; nadmiar poezji, nadmiar poetycznych słów, nadmiar metafor, nadmiar sublimacji, nadmiar, wreszcie, kondensacji i oczyszczenia ze wszelkiego elementu antypoetyckiego, co upodabnia wiersze do chemicznego produktu.”

„Nadmiar swobody krępuje.”