„Poeta powiedział: „Cały Wszechświat mieści się w szklance wina”. Prawdopodobnie nie dowiemy się nigdy, co dokładnie miał na myśli, ponieważ poeci nie po to piszą, by ich rozumiano.”

„Myślisz, że on przyjdzie? – spytał
– Nie. – Podniosła szklankę. – Ci, których wyczekujesz, nigdy nie przychodzą. Przychodzą inni”

„Zwyczajowo przyjmuje się, że łatwiej jest napisać sprawny kawałek prozy niż wiersz. Wynika to prawdopodobnie z tego, że poeci w dużej mierze muszą stosować – jak to powiedział T. Różewicz – sztukę skrótu.”

„Z oczywistych względów mamy prawo przypuszczać, że nasz Wszechświat jest bardziej prawdopodobny od tych, które nie zaistniały.”

„Dziecko, wyrazić dokładnie to, co masz na myśli, wyrazić w całości, ni mniej ni więcej tylko to, co rzeczywiście pragniesz powiedzieć – oto cała radość sztuki słowa.”

„Na świecie istnieją podobno dwa rodzaje ludzi. Jedni kiedy dostają szklankę dokładnie w połowie napełnioną mówią: „Ta szklanka jest w połowie pełna”. Ci drudzy mówią: „Ta szklanka jest w połowie pusta”. Jednakże świat należy do tych, którzy patrzą na szklankę i mówią: „Co jest z tą szklanką? Przepraszam bardzo… No przepraszam… To ma być moja szklanka? Nie wydaje mi się. Moja szklanka była pełna. I większa od tej!”. A na drugim końcu baru świat pełen jest innego rodzaju osób, które mają szklanki pęknięte albo szklanki przewrócone (zwykle przez kogoś z tych, którzy żądali większych szklanek), albo całkiem nie mają szklanek, bo stały z tyłu i barman ich nie zauważył.”

„To — niepoprawny Istnieniowiec!
Poeta! — Znawca mgły i wina.
Nadskakujący snom — manowiec,
Wieczności śpiewna krzątanina.”

„Jeśli poeta ma jakiekolwiek zobowiązania wobec społeczeństwa, jest to zobowiązanie, aby pisać dobrze. Będąc w mniejszości, poeta nie ma innego wyboru.”

„Piszę i publikuję tylko to, co naprawdę myślę, nigdy nic innego.”

„Cały Wszechświat pełen jest życia doskonałych istot.”