„Coś tam szeptali, że Ruscy nas nie puszczą do Ameryki, ale kto w to wierzył?! Generałowie w telewizji mówili nam, że to wolny kraj. Przecież dostaliśmy sprzęt, zdobyliśmy nominację olimpijską i właśnie dokopaliśmy Jugosłowianom! Nikt nie miał wątpliwości: jedziemy po medal! Po złoty. Byliśmy w euforii. Kurde! Byliśmy odpowiedzialni za Polskę! Tego się nie da porównać z żadnym innym uczuciem. Trzy tygodnie przed wylotem było zgrupowanie w Zakopanem. Siedzimy. Jakiś gość z Komitetu Centralnego stoi i mówi: My się solidaryzujemy z bratnim narodem radzieckim i my z tej imperialistycznej olimpiady rezygnujemy. Najpierw nie rozumiałem, co to za „my”, dlaczego ktoś mówi za mnie „my”… A potem zobaczyłem, jak po twarzach dorosłych facetów, mistrzów olimpijskich, płyną łzy. Dorośli, twardzi faceci siedzieli w milczeniu i płakali. Jakby ich życie nagle się skończyło.”

Tematy

życie , uczucie , płacz , łzy , telewizja , kraj , sprzęt , gość , twarz , mistrz , siedzenie , inny , twardy , płakać , nikt , dorosły , ktoś , zgrupowanie , pot , ruski , zobaczenie , komitet , medal , odpowiedzialny , złoty , mówić , wątpliwość , nominacja , milczenie , euforia