„A niby czym się różni przyrodzenie szlachcica od chłopskiego? Bo do pańskiej kuśki mówisz jaśnie oświecony panie, a do plebejskiej: ty chamie?!
– Nie mówię, jeśli gębę mam zajętą czymś innym.”

„Wartością jest to, czego ludzie chcą słuchać, a nie to, o czym ty chcesz mówić. A jeśli ludzie chcą o czymś słuchać, to staje się to towarem, który można sprzedać. To jest straszne i oczywiste.”

„Pamiętam, że kiedyś, po jakiejś mało udanej próbie, powiedziałam do studentów: „Widzicie – ja się staram. Mam zajęcia w Łodzi, ale do was przyjeżdżam. I kiedy wy lekceważycie moje prośby, jest mi przykro”. A jeden ze studentów, taki zbuntowany, mówi: „Pani dobrze mówić, bo pani zarabia”. A ja na to: „A ty już masz co sprzedać? Ja pracuję tu po to, żebyś ty też zarabiał”. Kilka lat później wysiadam na stacji w Białymstoku. Piąta rano i na peronie stoi właśnie ten chłopak. „Pani profesor – mówi – chciałem panią prosić, żeby nie mieszkała pani w hotelu, tylko u mojej rodziny. Wszyscy będą szczęśliwi”. Musiałam z żalem odmówić, ale rozmawialiśmy przez chwilę. Opowiadał, że przygotowując się do roli zawsze najpierw próbuje sobie wyobrazić, co by mu radziła profesor Kwiatkowska.”

„Ty masz tylko śpiewać, a ja zajmę się wszystkim innym.”

„A ty chłopak orientuj i nie zadaj ze szmatą,
której dziecko co tydzień innemu mówi „tato.””

„Mam dosyć całego tego gówna mówiącego mi, bym myślał pozytywnie
Jak mam myśleć pozytywnie, kiedy ja nie widzę nic pozytywnego.
Wiesz o czym mówię?
Rapuję o otaczającym mnie gównie, bo to gówno widzę.
Wiesz o czym mówię?
Na razie mam dosyć wszystkiego.
Mam dosyć tego, co dzieje się w moim mieście.
Brak mi swobody, wiesz o czym mówię?
Ale jednak jest wporzo, wiesz o czym mówię?
Mam tylko dosyć. Oto moje zdanie.”

„Dobry dziennikarz to taki, który pisze nie to o czym się mówi, a to o czym należy.”

„Wielu młodych ludzi pyta mnie: panie generale, co mam zrobić, żeby polecieć w kosmos? Czym powinienem się zająć, żeby mieć na to szansę?”

„Milczeć z tobą nie ma o czym, mówić z tobą źle
Pójdę, gdzie poniosą oczy, i nie dojdziesz gdzie”

„Nie napiszę też już żadnego listu. Po co mam komuś mówić, że się zmieniam? Jeżeli się zmieniam, to przecie i tak nie pozostanę tym, kim byłem, a skoro jestem czymś innym niż dotąd, wtedy rzecz jasna, że nie mam znajomych. A do ludzi obcych, do ludzi, którzy mnie nie znają, pod żadnym pozorem pisywać nie mogę.”