„Kto prawdom objawionym choćby w jednym punkcie zaprzecza, porzuca w istocie całą wiarę, gdyż odmawia uznania Boga za najwyższą prawdę i właściwy motyw wiary.”

„Co się zaś tyczy artykułów wiary, to bezwarunkowo niedozwolona jest różnica, którą chciano zaprowadzić między tzw. zasadniczymi a niezasadniczymi punktami wiary, jak gdyby pierwsze z nich musiały być uznane przez wszystkich, natomiast te drugie mogłyby pozostać do swobodnego uznania wiernych. Nadnaturalna cnota wiary ma swą przyczynę formalną w autorytecie objawiającego Boga i nie dopuszcza podobnej różnicy.”

„Ludzie potrzebują wiary w bogów, choćby dlatego, że tak trudno jest wierzyć w ludzi. Bogowie są niezbędni.”

„(…) czy wolno taką wiarę i tyle wiary, całą taka wiarę w kimkolwiek pokładać? Chyba nie wolno. Chyba na pewno. Bo jakim prawem? Jeżeli już, to tylko w sobie można całą taką wiarę pokładać. W nikim więcej.”

„Kościół Katolicki jest (…) doskonałym społeczeństwem i ma za fundament prawdę objawionej przez Boga i nieomylnej wiary. Co stoi w przeszkodzie z tą prawdą jest więc logicznie rzecz biorąc błędem, a błędowi nie można przyznać obiektywnie tych samych praw co prawdzie.”

„Człowiek tworzący kulturę musi tkwić w kontekście, w jakim działa i nad jakim prowadzi namysł. Stale czyha na nas niebezpieczeństwo życia w laboratorium. Nasza wiara nie jest wiarą-laboratorium, lecz wiarą-drogą i wiarą historyczną. Bóg objawił się jako dzieje, nie jako kompendium oderwanych prawd. Boję się laboratoriów, bowiem tam wyabstrahowuje się problemy i zabiera je do domu, żeby je udomowić, polakierować, poza ich kontekstem.”

„Jak często ludzie wierzący nie zdają sobie z tego sprawy! Wobec trudności, jakie im się nasuwają w sprawach wiary, sądzą, że grozi im jej utrata, i oskarżają się nawet o wątpliwości w wierze. Chcąc ich z tego błędnego mniemania wyprowadzić, wystarczy ich zapytać, czy pragnęliby, aby objawione tajemnice wiary okazały się nieprawdziwymi. Jeśli odpowiedzą, że bynajmniej, i że przeciwnie, całą dusza pragną, aby wszystko, w co wierzą, było prawdą, ale, że nie mogą rozwiązać trudności wewnętrznych tkwiących w tajemnicach wiary, można ich uspokoić, iż ich wierze żadne niebezpieczeństwo nie grozi i że trudności, które ich niepokoją, nie mają wcale charakteru wątpliwości.”

„Należy wierzyć w cośkolwiek, choćby we własną niewiarę.”

„W liberalnym katolicyzmie (jest to termin, którego używam ze wstrętem, gdyż jest to bluźnierstwo) ma ma miejsce zdrada zasad, którym odmawia się ich uznania, jest to praktyczne odstępstwo od wiary w społeczne królestwo naszego Pana Jezusa Chrystusa. Z zupełną słusznością, mówiąc o katolickim liberalizmie, można powiedzieć: „Liberalizm jest grzechem.””

„Gdy kłamca mówi prawdę, nikt nie daje mu wiary.”