„Zdradliwe związki doprowadziły ją w końcu do aberracji płynącej z pustki. Pustki ciała, chłodu duszy. „Oni polują na okruchy mojej sławy – zwierzała się przyjaciółce. – To ich pociąga. Chcą iść do łóżka z moim nazwiskiem, ale sami angażują się jedynie na poziomie własnego pępka”.”

„Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulko, tym zniknienim swoim!
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.”

„Ten tylko odczuwa pustkę w życiu, kto ma pustkę w sobie.”

„Zajrzawszy w pustkę własnego losu, trudno brnąć dalej.”

„Jak jest możliwe przeżyć rozkosz z córką bezpłodnej kobiety we śnie, tak można doświadczyć błogości płynącej z czystej praktyki wizualizacji zrodzonej z pustki.”

„Prawe znaki promiennej przejrzystości, kiść roześmianych księżyców krąży
w zachwycającym tańcu wolnej od fałszu pustki i ożywczego chłodu świetlistości (…)”

„Odizolowanie pochłaniało wszystkie uczucia i napełniało duszę pustką, częściowo unicestwiało nawet poczucie człowieczeństwa. Bo o człowieczeństwie nie decydują ani nasze ciała, ani umysły, lecz odczucia.(…) Pozbawieni uczuć przestajemy być ludźmi.”

„Czy wstręt do pustki ma być jedynym życiem, jakim tę pustkę zapełniasz?”

„Poeta walczy z własnym cieniem. Poeta krzyczy, jak ptak w pustce.”

„To dzięki pustce wszystkie rzeczy i zdarzenia mogą zaistnieć.
Bez pustki nic nie może zaistnieć.”