„Nie mam w tym żadnej kalkulacji, ale nawet z punktu widzenia interesu bardziej się opłaca zjechać niż pochwalić. Pochwalę np. sztukę p. X. Zyskam sobie przez to wrogów we wszystkich jego kolegach i konkurentach, a on sam będzie miał pretensję, że nie dość go pochwaliłem. Natomiast gdy zerżnę p. X, ucieszę tym wszystkich jego przyjaciół, rozraduję konkurentów, a wroga będę mieć tylko w jednym panie X.”

„Bądź pochwalony Panie przez siostrę naszą Śmierć cielesną,
przed którą żaden człowiek żyjący nie może uciec.”

„Nie mam żadnej konkurentki!”

„Nie używam takiego słowa, jak „pochwalić się”. Nigdy się nie chwalę, natomiast robię tyle, na ile pozwalają mi siły.”

„Rzym nie upadnie zwyciężony przez wroga; żadne stworzenie ludzkie nie dostąpi takiego zaszczytu, żaden lud nie będzie mógł się tym pochwalić. Czas pokona Rzym, wśród pustkowia ruin zestarzeje się on i stopniowo rozpadnie cząstka po cząstce.”

„Na początku było to bardzo trudne, bo gdy zaczęłam grać w Rodzinie zastępczej, miałam zaledwie dziewięć lat. Wielu ludzi traktowało mnie jak gadżet, którym można się pochwalić, a potem wyrzucić do kosza. Tych fałszywych przyjaciół trudno było odróżnić od prawdziwych.”

„Mając 40 lat stwierdza, że trzeba mu kogoś, kto wskaże drogę, pochwali go albo zgani: ojca. Autorytetu, nie władzy.”

„Panie prezydencie
i proszę, w obcych progach
przyjaciół trzeba szukać,
a nie w każdym wroga.”

„Boże, strzeż mnie od przyjaciół, z wrogami poradzę sobie sam.”

„Boże, strzeż mnie od przyjaciół, z wrogami poradzę sobie sam.”