„Możliwe, że będziesz siedzieć na brzegu rzeki, nad powierzchnię wzięci srebrny deszcz ryb. Albo ptaki lotem wokół ciebie będą pleść cudowne welony. Oby ci dane było ujrzeć kwiaty, jak dyrygują dniem!

Proszę, nie zapomnij tego!”

„Oto dziś dzień krwi i chwały,
Oby dniem wskrzeszenia był,
W gwiazdę Francji Orzeł Biały
Patrząc lot swój w niebo wzbił.”

„Jest brzeg tak cienki jak mojej ironii
Srebrna symfonia tłumiona daremnie”

„Kwiaty są istotnie cudownymi stworzeniami.”

„Szczęśliwej podróży,
lecz na przyjaźń naszą i Boga,
gdy tę dziką pustynię
uda ci się przemierzyć,
kwiaty oraz deszcz
pozdrów ode mnie.”

„Gołębie siedzą na drutach telefonicznych,
lakierują paznokcie przed południowym słońcem,
fotografują też widoki z lotu ptaka,
czyszczą czasem obrączki nieślubne.
(…) siedzicie i patrzycie z góry na człowieka
on na was i na swoją nieco odmienioną czapkę.”

„I tu, tutaj właśnie zatrzymuje się światło,
choć pewnie brzeg rzeki gdzieś płonie pięknie i płonie
brzeg morza, którego nie widać,
ognia nie widać, który to morze wyrzuca na brzeg.”

„Kwiat żyje, kocha i przemawia cudownym językiem.”

„Często siedzisz nad jeziorem z wędką. Łowisz piksele.
Nie ma nikogo, kto by się na ciebie nabrał. Jest kilku takich,
co zbierają złom z twoich snów. Stanowi to jednak abstrakcję,
którą przecinają ślady latających ryb.”

„Już śpiewają wszędzie ptaki,
Już zakwitły wokół kwiaty…
„Wiosna idzie” – mówią ludzie…
Ale skąd i kiedy przyjdzie?

No i po co nam ta wiosna?
Odwykliśmy już od wiosny…
Jodły w lesie, mech na drzewie
Zielenieją już z radości…”