„(…) [trema] powstaje wtedy, kiedy konfrontujesz to, co chcesz powiedzieć, z oczekiwaniami innych. Zamiast dać z siebie wszystko, zastanawiasz się, jak odbierają ciebie ludzie. Ktoś się krzywo uśmiechnie, a ty zaczynasz panikować. Zgadujesz, jakie ktoś może mieć wobec ciebie zastrzeżenia. Wkracza się wówczas na bardzo niebezpieczny obszar.”

„Prędzej wybaczy ci ktoś podłość, której się wobec ciebie dopuścił, niż dobrodziejstwo, którego od ciebie doznał.”

„Prędzej wybaczy ci ktoś podłość, której się wobec ciebie dopuścił, niż dobrodziejstwo, którego od ciebie doznał.”

„Chyba bardzo chcesz, żeby ktoś kierował tobą.
Ja dam radę, bo jestem sobą.”

„Ludzie dookoła ciebie umierają i zaczynasz zastanawiać się nad sobą, czym się od nich różnisz, co właściwie cię trzyma przy życiu.”

„Ktoś tam mijając nas rzuca nieprzyjemną uwagę… ty śpieszysz się… odchodzisz… lecz uśmiechnij się, uśmiechnij się szeroko. Jeśli ten uśmiech jest szczery, radosny – i tamten uśmiechnie się także, a cały incydent skończy się spokojnie. Spróbuj!”

„Wiele osób chce jeździć z tobą w limuzynie, ale to, czego chcesz, to ktoś, kto weźmie autobus z tobą, gdy limuzyna się załamie.”

„Patrzę, a tam ktoś na ciebie patrzy.
Patrzę, a on tak na ciebie patrzy.
Więc wyrwałem chwasta, niech się chlasta.
Już na ciebie się nie będzie patrzył, bo go dzisiaj wyrwałem.”

„Czemu mnie o tobie w szkole nie uczyli?
Ktoś bardzo nie chce, by w tym kraju ludzie dumni byli.”

„Bo przykro, gdy ktoś kopnie to, co ty kochasz. A ludzie teraz i niecierpliwi, i roztargnieni, i często mówią wcale nie to, co chcą, i robią wcale nie to, co chcą, a ot tak, co zdarzy się akurat.”