„[Stalin pozostał] dla mnie uosobieniem zwycięstwa. Dźwigał na swoich barkach ciężar całej walki z Hitlerem i był nadzieją na przeobrażenia w Polsce (…). Dla mnie był człowiekiem, z którego imieniem na ustach miliony ludzi szło do walki i ginęło.”

„Jak człowiek dźwiga własne ciało, a ciężaru jego nie czuje, tak nie dostrzega własnych błędów.”

„Potrzebny mi jest towarzysz. Potrzebna mi jest bliskość pokrewnego człowieka. Pragnę jakiejś poręki świata wewnętrznego, którego istnienie postuluję. Wciąż tylko trzymać go na własnej wierze, dźwigać go wbrew wszystkiemu siłą swej przekory – jest trudem i udręką Atlasa. Czasem zdaje mi się, że tym wytężonym ges­tem dźwigania trzymam nic na swoich barkach. Chciałbym móc na chwilę złożyć ten ciężar na czyichś ramionach, rozprostować kark i spojrzeć na to, co dźwigałem”

„Walką o zachowanie tych cech cywilizacji, dzięki którym szliśmy nieustannie do przodu!”

„Życie jest ciągłą walką, a pokój jest tylko owocem zwycięstwa.”

„Lekki jest ciężar, gdy go dźwigasz z ochotą.”

„Zawsze taka byłam. Kiedy jestem o krok od zwycięstwa - zaprzestaję walki.”

„W moim kraju brałem na swoje barki niemal każdy obowiązek. Poznałem smak niemal każdego tytułu. Piastowałem niemalże każde stanowisko. Dziś pragnę tylko jednego: dźwigać ciężar czynienia pokoju.”

„Często po to tylko bierzemy na swoje barki ciężar ponad siły, by usprawiedliwić wszystkie swoje słabości.”

„Ludzie teraz patrzą na walkę o równość rasową jak na coś elitarnego. Trudno mi to przyjąć. Jestem najmłodsza z dziesiątki rodzeństwa. Ukończenie prawa to była obłędna walka, dziki wysiłek dla całej rodziny. Teraz ludzie traktują mnie nieufnie, jako część „elity.””