„Lepiej, żebyś był tym jedynym w swetrze pośród garniturów, a nie jedynym w garniturze wśród koszul i swetrów.”

„(…) tak mnie ukształtowali rodzice i babka. Że trzeba mieć maniery. Że człowiek cywilizowany nosi garnitur, koszulę, krawat. Że myje zęby, ma czyste paznokcie. W PRL-u wypisywali o mnie rzeczy nawet dzisiaj wstydliwe. Dla tych, którzy pisali, nie dla mnie.”

„Przypominałem sobie te ich cygara, wykwintne garnitury. Myślałem o dużych porcjach steków, jazdach długimi krętymi alejami wiodącymi do pięknych domostw. Beztroskie życie. Podróże do Europy. Piękne kobiety… Czy oni są ode mnie aż o tyle mądrzejsi? Jedyne, co nas różni, to pieniądze i pragnienie ich gromadzenia.”

„Dobrze jest być rockową gwiazdą. Wchodzisz do restauracji ubrany jak palant, kiedy powinieneś mieć ze sobą garnitur.”

„Fotografuj zoomem: histeryczny saksofon
zaraz potem czuły niczym dziecko pośród
piskląt; talerze perkusji sypiące refleksami
i bas konający jak zwierzę. A on siedział
i czuwał – z czupryną ognia na głowie
w białej koszuli poplamionej mrokiem.”

„Wykupił koszulę, a suknią zastawił.”

„Jednak proszę spróbować mnie zrozumieć: w garniturze czułbym się jak pajac… Przy okazji wyborów prezydenckich na siłę wduszono mnie w garnitur i krawat… Garnitury z tego okresu dawno już porozdawałem.”

„To ma być garnitur? (…) Z komunii panu został?”

„Szczęśliwy człowiek nie ma koszuli.”

„Karen to samuraj, którego cesarzem jest firma, żołnierz gotowy do wykonania każdego rozkazu. Jej garnitur jest równie dehumanizujący jak wojskowy mundur. Korporacyjny świat zamienia ludzi w perfekcyjne roboty, wypiera z osobowości. Rozmawiałam z wieloma pracownikami biurowymi, którzy byli przekonani, że straciliby pracę, gdyby włożyli nieodpowiednią koszulę albo skarpetki w złym kolorze.”