„Pożałujesz tego kiedyś, Jo.
– Och, dokąd idziesz?! – zawołała, bo wyraz jego twarzy przestraszył ją.
– Do diabła! – brzmiała pocieszająca odpowiedź.”

„Najpierw zapomniałam, jak brzmiał jej głos, potem zamazywał się wyraz twarzy, stopniowo zanikały także: zapach jej rozczochranych włosów, delikatny dotyk i śmiech.”

„Jak to się mogło stać? Kto za to odpowiada? Odpowiedź brzmi: ja!”

„Odpowiedź brzmiała: pomyśleliśmy, że da się to zrobić.”

„I dokąd może pójść zmarły człowiek?
Na to pytanie odpowiedź tylko zmarli znają.”

„Baby, przebaby, baby nad babami,
Dokąd będziecie panować nad nami?”

„Dopóki nie zadasz pytania, odpowiedź zawsze brzmi nie.”

„Kożdy z wos mo swój głos i jo uszanuja go,
ino noprzód patrz na siebie, potym do dyskusji stoń”

„Idziemy przez życie jak pociąg, pędzący w ciemności do nieznanego celu.”

„Jak ci idzie? – zapytał ślepy chromego.
– Jak widzisz – brzmiała odpowiedź.”