„Czy blisko będziesz przy mnie, czy daleko,
Nie zmieni to w radość smutku mych dni:
W oczach twych bladą przymkniętych powieką,
Już położyłem umarłe swe sny.”

„Usiądź przy mnie blisko, miła,
Spójrz mi w oczy aż do głębi,
By w twych oczach się odbiła
Zamieć, co się we mnie kłębi.”

„Radość w czystej postaci nie istnieje, musi być pomieszana ze smutkiem, tak jak prawda blisko sąsiaduje z kłamstwem, a miłość z nienawiścią.”

„To nie do wiary, z jak przymkniętymi oczyma, przytępionymi uszami i senną myślą idziemy przez życie.”

„Wszelką radość płaci się smutkiem jej zgonu.”

„I chociaż o miłości mojej nic powiedzieć nie mogę -
chociaż nic nie mówię o twych włosach, ustach, oczach -
jednak twarz twoja, której strzegę w duszy,
brzmienie twego głosu, które trwa w moim mózgu,
dni września, świtające w mych snach,
nadają kształt i barwę moim słowom, zdaniom,
o czymkolwiek mówię, cokolwiek wypowiadam.”

„Ja żyć już nie mogę, położę się – umrę.
Ubiorą mnie ładnie, położą mnie w trumnę
(…)

Wywiozą mnie w trumnie za miasta rogatki,
Położą mnie w grobie, zasadzą mi kwiatki.
Niech smutny przechodzień pomyśli, poduma:
Tu leży ten, co umarł.”

„Miałam bardzo kochanego dziadka. Umarł, kiedy miałam piętnaście lat. A zaraz potem babcia stwierdziła, że skoro on nie żyje, to ona też nie chce. Moi rodzice próbowali jej tłumaczyć, że jeszcze my jesteśmy, że ją kochamy, ale nie słuchała. Położyła się i rzeczywiście umarła.(…)
– (…) Pani babcia chciała umrzeć i umarła. Ja nie chcę umrzeć, ale też umrę.”

„(…) sny to oko duszy i najgłębsza prawda o nas.”

„Dobrze być blisko Drew [Barrymore]. Jej radość życia jest zaraźliwa.”