„Ona zda się wonią kwiatu nie wąchaną,
Skarbem niedotkniętym narzędziem roboczym,
Gałązką skalaną ręką niezłamaną,
Świeżutkim miodem i chłodem przeuroczym.

Żaden mąż świata niewart czaru kobiecości,
Nieskazitelnej jej urody i wartości,
Póki męskim ideałem się nie mieni –
A czyż znajdzie kto takiego na tej ziemi?”

„Nie jestem pulchną, rumianą blondyneczką, a taki właśnie ideał kobiecości preferują moi rodacy.”

„Cywilizacja? Ona tylko próbuje nam ułatwić życie, plącząc je niemiłosiernie, a miłość, taka wiesz, wielka, w której i kobieta, i dziecko, i pies, i sosna, zapach miodu, morza… to dopiero wartość!”

„Żaden mąż nie zna dostatecznie żony, którą do serca przyciska, póki z nią przez srogie próby niedoli nie przejdzie.”

„Każda religia niesie ze sobą wiązkę ideałów etycznych, a poza tym skrzynię skarbów, w której zgromadzono ludzkie doświadczenia mogące mieć wartość same w sobie.”

„Przecież powinniśmy żyć tu, na ziemi, jak ten, kto znalazł skarb w roli, kto kupił perłę najpiękniejszą.”

„Zgryzota jest jak skarb dany do przechowania. Póki strzeżemy jej sami, nawet sen ucieka od nas i dopiero wtedy robi się lżej, gdy znajdziemy drugiego stróża.”

„Jeśli życie jest nic niewarte, to rodzenie dzieci jest tylko mnożeniem czegoś bez wartości…”

„No wie pani, ja bardziej gustuję w kobietach, nie znam się na urodzie męskiej.”

„Żona: No i gdzie ty byś znalazł taką drugą jak ja?
Mąż: Ale ja bym takiej drugiej nie szukał…”