„Koniecznym jest przeto utrzymywać między swymi zadaniami życiowymi, zajęciami i obowiązkami pewną hierarchię i zależnie od ich doniosłości wyznaczać im tyle starania i pilności, ile im się należy. Dbałość o dobra i interesy tego świata, która w pewnej mierze jest obowiązkiem każdego człowieka, nie powinna nigdy być ze szkodą tej dbałości, którą winni jesteśmy okazywać wiecznym i nadprzyrodzonym interesom ducha. Zbytnie zabieganie o dobra i interesy doczesne, powodujące nieraz pewną niedbałość o dobra i interesy wieczne, jest formą nieroztropności bardzo rozpowszechnioną.”

„Pewne zaniedbanie formy jest konieczne, aby duch mógł przez nią przezierać.”

„Z człowieka – zwierza, pragnącego dla swego zysku zaburzeń i wojen, zrobi człowieka – ludzkość, pragnącego dla dobra i szczęścia powszechnego trwałego spokoju i pomyślności we wszystkich zacnych zajęciach każdego człowieka.”

„Dobre religie próbują zawsze zająć niższe pozycje, próbują poświęcać się i służyć. Religia powinna inspirować naród do pracy dla świata, a nie dla samego siebie. Dobra religia próbuje upowszechnić ducha służby na całym świecie.”

„Rozumowe poznanie dobra prowadzi człowieka do zadowolenia i pogody ducha.”

„Starość jest pewną formą zła i dźwigamy nie tyle brzemię lat ile naszych czynów.”

„Trzy są cechy, które charakter winien nadawać naszemu postępowaniu: są to najpierw pewna ogólna stałość, następnie sprawny umiar w poszczególnych dziedzinach i wreszcie jednolity kierunek do naczelnego celu życia. Tylko tam, gdzie się te trzy cechy znajdują, możemy mówić o silnej osobowości człowieka. Zależnie od ich posiadania lub nie, będziemy mieli ludzi albo bez charakteru, albo ze złym charakterem, albo wreszcie z dobrym, a źródłem tych różnic będzie wysiłek, jaki każdy zechce sobie zadać w pracy samowychowawczej. Trzy są przeto możliwości zależnie, jak się kto do niej zabierze.”

„Piękna stworzonego przez człowieka nie ma bez wielkiego starania, dbałości i pracy.”

„Szukać prawdy, kochać piękno, chcieć dobra, czynić najlepsze – to zadanie i cel człowieka.”

„Natura grzechu zwanego lichwą ma swoje właściwe miejsce i źródło w kontrakcie pożyczki. Ten finansowy kontrakt uzgodniony między stronami żąda, z samej swej natury, żeby jedna osoba zwróciła drugiej tylko tyle, ile otrzymała. Grzech polega na tym, że czasami kredytodawca żąda więcej, niż pożyczył. Zatem utrzymuje on, że należy mu się pewien zysk poza tym, co pożyczył, ale jakikolwiek zysk, którzy przekracza sumę, jaką pożyczył, jest bezprawny i lichwiarski.”