„Prawdziwa samotność zaczyna się od chwili, kiedy człowiek nie może już dłużej znieść własnego towarzystwa.”

„Czasami człowiek po prostu nie może dłużej znieść tego, jak jest.”

„Uczucie samotności jest bolesne, gdy ogarnia nas w tłumie, lecz w łonie własnej rodziny jest nie do zniesienia.”

„Samotność, jaką człowiek może znieść i nie umrzeć, ma granice tak samo, jak napięcie elektryczne.”

„Im dłużej człowiek żyje, tym bardziej zaczyna się zastanawiać nad drogą, którą przeszedł.”

„Nie jestem samotna – odparła Mary zgodnie z prawdą. Samotność, pomyślała, to pragnienie towarzystwa innych ludzi. Ale nie zdawała sobie sprawy, że przez brak towarzystwa samotność może niezauważalnie poczynić duchowe spustoszenie.”

„Samotność ma to do siebie, że najpierw boli, a potem człowiek zaczyna ją cenić.”

„Samotność wybrana spontanicznie jest do zniesienia.”

„Kiedy gubisz swoje miejsce w życiu, nie możesz znieść samotności. Nawet przez sekundę!”

„Dobrze jest móc oprzeć się na innych. Nikt nie zniesie życia w samotności.”