„Tyś Konrad, przebóg! spełnione wyroki,
Ty masz być mistrzem, abyś ich zabijał!”

„Siedem dziewcząt z Albatrosa, tyś jedyna,
Dziś pozostał mi po tobie smutek – żal,
Miałaś wtedy siedemnaście lat dziewczyno,
W Augustowie pierwszy raz ujrzałem cię.”

„Lecz ty, kupo wnętrzności, słodkie ukojenie,
Kobieto! tyś nam nigdy nie jest siostrą w męce.”

„Ty nic nie czujesz, ja cierpię srodze.
Tyś jak lód, a jam w piekielnej śrzeżodze.”

„Pan Jezus, który zawsze jest z tobą, będzie walczył razem z tobą. Nie dopuści nigdy, abyś upadła i została pokonana.”

„O, wódki ty demonie, niszczycielu okrutny,
Tyś ludu przekleństwo co niesie los smutny,
Cóżeś ludzkości uczynił, pomyśleć mi dajcie przez chwilę,
Odpowiem: tyś spowodował przykrych chorób aż tyle.”

„Życie jest krótkie i nie masz czasu, aby do wszystkiego dochodzić sam. Twoi nieżyjący przodkowie słono zapłacili za mądrość, którą zakumulowali, abyś ty nie musiał powtarzać ich błędów.”

„A to miej na pilnej pieczy, abyś czytał, kiedy tylko możesz.”

„Kraju gór, kraju rzek, kraju pól, kraju katedr, kraju młotów, świetnej przyszłości. Tyś narodem wielkich synów, ty masz wyczucie piękna, pełna sławy Austrio…”

„Tym tylko byłem
Czego Ty dotknęłaś dłonią (…)
Tyś potrącała przecież zmysł
By drżał by nie usnął (…)
Tyś to w wilgotną głąb krtani
Łuki podniebień
Kiedy wołałem Ciebie
Miękki wkładała głos
Ślepy byłem lecz szłaś
Przesłonięta i jawna
Wzrok wszczepiając mi z nagła
Tak zostawia się ślad
I tak się światy stwarza.”