„W dzieciństwie znacznie łatwiej jest nas zranić, gdyż mamy dużo więcej wrażliwych miejsc, a za to żadnego pancerza.”

„Szkoły są po to – się pomyślało – żeby było łatwiej żyć. Do szkoły chodzi się po to, żeby się samemu za dużo nie nauczyć. Bo gdyby nie chodzić do szkół, to można by dużo więcej samemu się nauczyć, za dużo więcej, i wtedy już zupełnie nie można by żyć wśród ludzi i ich szkolnych problemów. Szkoły są dobre. Mądre nie są, ale dobre są.”

„Można dać bardzo dużo i serce zranić, a można bardzo malutko i serce rozradować, jakby skrzydła komuś przypiąć do ramion.”

„Nie oglądam praktycznie filmów, w wolnym czasie staram się nie robić tego, co w pracy. Nie oglądam żadnych filmów, ani polskich, ani brytyjskich, ani amerykańskich. To, co wiem o kinie wschodnioeuropejskim, to to, że jest znacznie bardziej wrażliwa od hollywoodzkiego.”

„Śpiew to dla mnie największe wyzwanie. Głos zależy nawet od tego, czy się wyśpisz, i od tego, czy dużo mówisz. Gdy słucham siebie na płycie sprzed ośmiu lat, to jestem zdziwiony, jak bardzo mój głos się zmienił. Kiedyś śpiewałem jak zranione zwierzę, ale na ostatnich kilku płytach zauważyłem znaczną różnicę. W każdym razie mój głos kojarzy się teraz znacznie bardziej ze śpiewaniem.”

„Tylu ludzi już zraniłam,
tylu opuściłam,
jeszcze więcej mnie też zrani,
opuści mnie też, tak.”

„Przypuszczam, że za dużo było tego wszystkiego dla jej przenikliwie wrażliwego umysłu. Dla niej lepiej, że odpoczywa w spokoju.”

„Nie zranisz mnie już więcej.
Dziś tracisz mnie ostatni raz.
Wracam do domu wcześnie.
Ten raz ostatni.”

„Nie mam żadnych pamiątek z dzieciństwa – powiedziała smutno. – Żadnych fotografii, starego pamiętnika ani pluszowych zwierzątek – nic. Tylko wspomnienia, a te są straszne…”

„Nie wydaje mi się, żebym przebił się do pierwszej ligi hollywoodzkich aktorów. Na to, aby zostać kimś takim jak Brad Pitt, potrzeba dużo więcej ambicji. Nie odpowiada mi ten styl życia. Jestem zbyt wrażliwy, by tak żyć.”